เสียงจากสุนัขแก่

สุนัขแก่ตัวหนึ่งรำพึงคิด
ถึงชีวิตอ้างว้างกลางเมืองหลวง
อันอุดมตึกตระหง่าน ห้าง ร้านรวง
ในทุกช่วงวันวารที่ผ่านพ้น

เช้าเริ่มด้วยเสียงแตรเซ็งแซ่นัก
ฝุ่นควันคือเพื่อนรักชักม่านหม่น
หันทุกทิศพิศเพียงฝูงรถยนต์
จราจรจลาจลก็ทนไป

ครั้นเปลวแดดแผดเปรี้ยงตอนเที่ยงกว่า
ร้อนเหมือนว่าเริ่มโศกโลกยุคใหม่
พื้นสะท้อนไอแดดยิ่งแผดใจ
เมื่อร่มไม้เย็นสะอาดปราศวี่แวว

จากเคยมียางยูงสูงใหญ่มาก
ยืนต้นฝากความร่มเย็นเป็นทิวแถว
มรกตบังใบพร่างพรายแพรว
ดั่งโดมแก้วนพคุณหนุนชีวา

รู้จักไหม? เงียบ? สงัด? แห่งชัฏกว้าง
สัตว์ต่างต่างที่อยู่ตามภูผา
ความร่มรื่นเกินสรรพรรณนา
ที่ร่อยหรอด้วยหัตถาสามัญชน

เดี๋ยวนี้เมืองป่าไม้ไม่มีแล้ว
เพราะถูกแผ้วถูกถางอย่างปี้ป่น
แล้วปลูกตึกระฟ้ายวนตาคน
ทดแทนต้นนี้ โน้น ที่โค่นไป

สัตว์เริ่มหายากยิ่งยวดเหมือนหนวดเต่า
ทั้งบางเผ่าสูญพันธุ์กันยิ่งใหญ่
สัตว์เมืองก็ไม่ต่างกันอย่างไร
แค่อยู่ในป่าคอนกรีตเท่านั้นละ

เดินจนถึงฤกษ์งามสามโมงกว่า
เมียงมองหาร่มรุกข์ทุกขณะ
แต่ยิ่งเดินแรงยิ่งฝ่อใกล้มรณะ
ไม่รู้จะทิ้งซากฝากที่ใด?
...................................

เปลวเพลิง

ปล.ช่วงนี้ใกล้สอบ  ผมไม่ได้แต่งกลอนใหม่ๆเลย
วันนี้เลยเอากลอนเก่าที่เคยแต่งไว้มาลงให้อ่านก่อนนะครับ