เจ็บใจ

ในบางครั้งถ้าหากฉันปากร้าย
ทำตัวอย่างไม่อายอีกหลายหน
เหมือนว่าแกร่งกับการต้านแรงคน
และไม่จนคมมีดกรีดหัวใจ

ก็เป็นคนบ้านบ้านหน้ากร้านโลก
ที่ต้องโศกต้องอยู่ต้องสู้ไหว
ที่สุขหวานที่สุดต้องหยุดใช้
ล้ม ลุก ล้า อาลัย ก็หลายครั้ง

จึงวันนี้มากรอยพร้อยพิษแผล
ความย่ำแย่ยังคงเหมือนกรงขัง
จำต้องกร้าว ห้าว กร่าง เพื่อพรางบัง
ให้ยืนยั้งอยู่อย่างขวางโลกา

และกับเธอซึ่งฉันนั้นแสนเกลียด
กลับต้องเจียดแดโดยไปโหยหา
ปากพูดพร่ำย้ำชังทุกครั้งครา
แต่น้ำตาหลากไหลอย่างไยดี

ทั้งทั้งที่วาจาพาเสื่อมสูญ
เธอกลับพูนคำพรเป็นศรศรี
เคยแกร่งกล้าพูดตรงคงวาที
กลับอายที่จะประสงค์เผยตรงใจ

นี่ฉันเป็นอะไรไปแล้วนี่
คนปากดีปากร้ายหายไปไหน
ความหยาบโลนเคยมีมาลี้ไกล
จะฝืนร่างอย่างไรไม่อาจทาน

ขอสู้อย่างชิงชังครั้งสุดท้าย
ฉันจะร้ายให้เธอร่ำกำสรวลสาร
เจ็บใจจริงเหตุใดหนอจึงทรมาน
เธอแหลกลาญแต่ทว่าฉันปราชัย

..............................................

เปลวเพลิง