ร้อยแก้วกวี กลับหัวหิน ตอนที่ ๑

ร้อยแก้วกวี

กลับหัวหิน ตอนที่ ๑

ปลดระวางสัมภาระเกียรติยศอันประจงวิจิตร
ระยิบระยับไปด้วยเพชรนิลจินดา พร่าพราย
ฉายสกาวประดุจหมู่ดาวดารารายในห้วงไตรภพ
ส่องแสงกรรทบ กับกิเลส เร้นอยู่ ในอณูปุถุชนผู้แสวงหา……..

……หากสิ่งเหล่านี้มิได้มีราคาค่างวดอ้างอวดเผยอัศจรรย์
ปรากฎประหลาด ประไพตระการบันดาลอภิรมย์
ในนิยามความหมายคำว่า..พ่อ..

บรรดาลูกยังอดอยากยากไร้ เฝ้ารออาหารจานเจือ
แววตาห่อเหี่ยวเหือดแห้งร่ำระโหย
ของเหล่าลูกมากมายหลายชีวิตในบ้านหลังใหญ่
ประดุจบ่วงที่ประดับด้วยเปลวเพลิงร้อยรัดเถลิงลามให้ระอุ
อาบโอบทรวงอกมโนสกนธ์ผู้เป็นพ่อ

. จึ่งลุกขึ้นปฎิญาณด้วยปณิธานอันเด็ดเดี่ยว
“ พ่อจะพาลูกพ้นความอดอยากให้จงได้.”

…จึ่งก้าวลงบัลลังก์อาสน์ อันเป็นแผ่นพรมพราวพิลาศโอภาส มลังเมลือง
ก้าวล่วงสู่ผืนแห้งแตกระแหง ระหน ชนบทผืนถิ่นกันดาร
ชะง่อนผา ซอกหลืบ ห้วยเขา ลำเนาไพร
สร้าง สายน้ำ ดิน ฟ้า อากาศ เนรมิตวิจิตรพันธุ์
เป็นโภชนาอาหารอันวิเศษไพศาลเลี้ยงดูอุปถัมภ์เหล่าลูก
ในครัวใหญ่ แลสร้างนฤมิตอาภรณ์อภิรามประจงประดับสวมใส่

เป็นสถานพิลาศรำไพสมบูรณ์พูนสวัสดิ์ทุกประการ
แลประทานหลั่งชโลมลูกผู้หิวโหยครบครัน
ด้วยสองมืออันหยาบกร้านอาบชุ่มเหงื่อ
เคี่ยวกรำกลั่นจากสายเลือดผู้บิดา
เรื่อยรินหยาดหยดลงดินดานหินผา
แหล่งหล้าอณูแผ่นหลืบธุลีดิน
กลายเป็นสถานแห่งพฤกษา ภักษา อาหาร
แลสายนทีหลั่งไหลพรั่งพร้อมบริบูรณ์
เกื้อกูลกอบกู้ผืนสยาม
สร้างความปลาบปลื้มปิติอานันท์แก่เหล่าลูกฉะนี้

แลกระนั้นได้บริบาลสอนเสี้ยมสามัคคี
ปรองดองประคองยามไร้พ่อ ปลูกฝัง
จริยธรรมคนดี ความดี ยืนหยัดเลี้ยงตัวครัวตน
ฝึกฝนคุณธรรม ชี้ทางสว่างสร้างสรรค์สารพัน…

เหล่าลูกก็เริงล้อมยินดี เมื่ออิ่มท้องปรีดาปราโมทย์ด้วยโภชนาอาหาร
อันบันดาลดั่งทิพรส โอสถวิเศษจากห้วงหาวสวรรค์สถาน
ร่วงหลั่นสู่ผืนพิภพ ชุบชีวิตประหนึ่งแสงสุรีย์โรจน์โผล่พ้นพื้นธรณิน
ให้เกษมเปรมภิรมย์ ชื่นชมแซ่ซ้องก้องทั่วปฐพีสยาม

มือสี่

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ร้อยแก้วกวี กลับหัวหิน ตอนที่ ๑ (อ่าน 5197 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้