ทัวร์ซีอาน – ลั่วหยาง  ประเทศจีน
                                                                                                          กับลูกชาย
                                                                            รายการเป้าขายสินค้าบริษัทกระเบื้องโอฬารจำกัด

 

  บนเครื่องบินชอบผินมองช่องหน้าต่าง           เห็นฟ้ากว้างเมฆลอยพลอยสุขสม
จินตนาการผสานไปใจชื่นชม                             ดูรื่นรมย์เหมือนนกน้อยลอยเมฆา  

  ก่อนจะมาเห็นว่าเหนืออีสานหนาว                   จีนรู้ข่าวต่ำกว่าศูนย์องศา
กรำแดดฝนผมทนได้ไม่ระอา                             เย็นต้องหายาป้องกัน.. “บรั่นดี”

  จากเมืองไทยใส่กระเป๋าเอามาพร้อม               “ขวดชาปลอม” ข้างในเป็น “รีเจนซี่”    
เย็นเมื่อไรได้ยกกระดกที                                     ถ้าดวดถี่ร้อนข้างในหนาวคลายพลัน

  บนเครื่องฯมีคนไทยไปมากหน่อย                    จีนส่วนน้อยแต่เจรจาเฮฮาลั่น
ออกท่าที “ชี้โบ้ชี้เบ้” กัน                                      ผมหลบทันนิดเดียวเฉี่ยวลูกตา     
                                
  จากไทยมาอากาศดีเห็นสีสด                           ภูเขารายไปจรดกับขอบหล้า
เมื่อผ่านสองชั่วโมงที่บินมา                                ทั่วนภามืดมิดหมอกปิดคลุม

  ใกล้ครบสี่ชั่วโมงเตรียมลงจอด                         ลุ้นตลอดใจร่ำเต้นตั๊ม..ตุ่ม..
ท้องฟ้าปิดติดสัญญาณการควบคุม                    เป็นการสุ่มเสี่ยงไปให้ “ดีเลย์”

  แล้วเครื่องลงจอดได้ไม่ขัดข้อง                          วิ่งตามช่องตรงไปไม่มีเป๋
ตรวจผ่านคนเข้าเมืองแล้วฮาเฮ                           ไกด์พาเร่ไปขึ้นรถที่จอดรอ

 

 แวะวัดลามะดังชื่อ “หว่างเกริน”                    ดูผิวเผินเหมือนวัดจีนไม่แตกต่าง
 อายุกว่าสามพันปีมิมีร้าง                                   “ฮ่องเต้คังซี”สร้างด้วยศรัทธา

   พระพุทธรูปสีทองผ่องอำไพ                          กาลผ่านไปยิ่งดีทวีค่า
“เจ้าแม่กวนอิมพันมือ”ชนบูชา                          หมายท่านมาคุ้มครองปกป้องกาย

   นับถือจริงสิ่งศักดิ์สิทธิ์เมื่อจิตมั่น                   ย่อมฝ่าฟันอุปสรรค์ทั้งหลาย
คุณศีลธรรมความดีมีมากมาย                            กำหนดหมายให้ชีวีมีสุขจริง

   วัดเขานั้นหลายพันปียังมีอยู่                           ใจหดหู่ถึง “อยุธยา” สลดยิ่ง
สงครามมาพวกพม่ามันเผาทิ้ง                          เหลือแต่ซากทุกสิ่งไว้เตือนใจ

 :smiley42:
 

  จากวัดวาพาไปทานอาหารเย็น                        ถือว่าเป็นภัตตาคารร้านโตใหญ่
รสจีนแท้แต่มิเหมือนที่เมืองไทย                       จืดเหลือใจไม่ละมุนเหมือนเคยมา

   อาหารค่ำร่ำเบียร์ไวน์พอได้ที่                        จรลีแยกย้ายไปด้านหน้า
เดินชมย่านอาหาร และร้านค้าค้า                      มีนามว่า “ตลาดอิสลาม”

   แรกคิดไว้คนขาย หน้า“มาเลเซีย”                  หรือ“อินเดีย” แต่คิดผิดตรงข้าม
แค่หมวกขาวปิดหัวอยู่ให้รู้ความ                       แต่ดูตามเค้าหน้า “จีนจ๋าเลย”      
                  
   อาจกลมกลืนชาติพันธุ์วารวันผ่าน                  หรือเขาอาจบริหารงานเฉยเฉย
จ้างคนจีนพื้นถิ่นขายได้คุ้นเคย                          พวกเราเดินเอ้อระเหยลอยชายไป

   พบวัว แพะอบย่างกันทั้งขา                            ต้มและตุ๋น มิคุ้นตา หมาหรือไม่..?
กลิ่นเครื่องเทศฟุ้งคละสมุนไพร                        ยั่วยวนใจคนชอบเนื้อปิ้งย่างนั้น