ไม่รู้จัก แต่น่ารักที่แก้ปัญหา  

                "วันนี้แต่งหล่อเชียว จะไปไหน" แช่ม ถาม เติม ขณะเดินสวนทางกัน
                  "เข้าตลาดหน่อย ไปด้วยมั้ย" พูดเชิญชวนด้วยมรรยาท

                   ตลาดในตัวอำเภอสมัยนั้นเป็นร้านค้าเล็ก ๆ ส่วนใหญ่ขายของชำ  ร้านขายของชำมีเหล้าจำหน่ายด้วย  มีโต๊ะอาหารสำหรับพวกดื่มเหล้าที่หน้าร้านประมาณ 2-3 ชุด

                   จุดมุ่งหมายของเติมคือดื่มเหล้า เขาจัดอยู่ในประเภทคอทองแดงของหมู่บ้าน   คอสุราขาวอย่างเขาต้องการดื่มเหล้าอวดนักดื่มในตลาดสักครั้ง วันนี้เข้าตลาดตั้งใจดื่มเหล้าแดงสักที

                     เมื่อมาถึงร้านก็พบนักเลงดื่มของตลาดนั่งอยู่ 2 โต๊ะ เติมกลายเป็นชายแปลกหน้า เพราะนักดื่มทั้ง 2   โต๊ะไม่มีใครรู้จักเขาเลย สายตาของเจ้าถิ่นต่างจ้องเป็นตาเดียว ในใจของเติมพองโตขึ้นทันที

                  "เข้าเป้าอย่างที่ตั้งใจจริง ๆ"  เติมคิดอยู่ในใจ

               เติมเข้าไปนั่งที่โต๊ะ   สายตาทุกคู่ของเจ้าถิ่นยังจ้องอยู่เหมือนเดิม

               "อ้ายนั่นขวด"  เสียงดังบ่งบอกถึงความมั่นใจ  พร้อมชี้ให้เจ้าของร้านหยิบสิ่งที่ต้องการ    เจ้าของร้านรู้สึกลังเล    หยุดชะงักอยู่ชั่วครู่

                 "นั่นแหละ"   เติมย้ำเสียงดัง ๆ อีกที   เจ้าของร้านจึงแน่ใจ และก็หยิบมาให้

               "เอาแก้วมาด้วย"   ขณะที่สั่งสายตากวาดไปรอบโต๊ะนักเลงเจ้าถิ่น

               เติมดูสีหน้าของเจ้าของร้าน และคอเหล้าโต๊ะใกล้เคียงบ่งบอกถึงความแปลกใจ

               "นี่เราคงสั่งเหล้าราคาแพงแน่นอน แต่ไม่เป็นไร วันนี้กระเป๋าหนา"

                เติมคิดในใจ  พร้อมยิ้มด้วยมุมปากทักทายเจ้าของร้าน

               เมื่อทุกอย่างพร้อมเติมจัดแจงเปิดขวดทันที    ดึงมีดพกจากสะเอวเปิดจุกขวด    รินน้ำสีแดงประมาณค่อนแก้ว ยกแก้วขึ้นดื่มอย่างคนกระหายจัด   เพียงน้ำสีแดงแตะปลายลิ้นก็รู้ทันที่ว่ามันไม่ใช่เหล้า มันเป็นน้ำปลา  แต่ก็ดื่มมันจนหมด

                        "อยากนัก ... อยากเค็ม"

                หลังกระดกแก้วจนเกลี้ยง  วางแก้วกระแทกโต๊ะแสดงอารมณ์สะใจ จ่ายเงินเสร็จก็เดินหายไป    สร้างความงงงันให้กับคอเหล้าตลาดพอสมควร
 
http://www.naturedharma.com/data-1900.html