เมื่อบุพเพเสกสรรค์วันประสบ
เมื่อได้พบคู่ครองปองรักล่ม
เมื่อหัวใจมิใฝ่รักภักดิ์ภิรมย์
เมื่อหนึ่งใครไม่หมายชมขมอุรา
นั่งมองเขาเย้ากันฉันหวั่นไหว
เขารักใคร่เคลียเคล้าเราอิจฉา
เขาชื่นชมรสหวานผ่านแววตา
สิ้นชีวาล้าอ่อนทอดถอนใจ
โกรธชะตามาลิขิตชีวิตเศร้า
เกินบรรเทาเนานานสุดขานไข
จักมาแกล้งทรมานสักปานใด
โหดไฉนหนอดวงมาลวงแด
ความอาภัพรับผู้เดียวเปลี่ยวใจนัก
ไร้ซึ่งศักดิ์แห่งศรีไม่มีแน่
คนรักเราเขาไกลไม่เหลียวแล
เหลือเพียงแต่ซากรักประจักษ์มาน
โอ้เรา..บัดนี้เหมือน...ธุลีดิน
ทั่วแคว้นถิ่นเหยียดหยามคอยตามผลาญ
คุณค่าด้อยคู่ควรทุกถ้วนกาล
เกินประสานรักสองครองเคียงกาย
เมื่อไหร่หนาชะตาดีหนีอาภัพ
สรวงช่วยดับรอยเศร้าเราเหือดหาย
กราบขอพรสวรรค์เด่นมิเว้นวาย
ให้โชคร้ายกลายเป็นดี...สุขีเอย..
รินดาวดี
ลินดา
๑๕ ตุลาคม ๒๕๕๕
