หัวใจพี่ สี่ห้อง ต้องชอกช้ำ
ถูกหญิงทำ ย่ำแย่ แพ้พลั้งเผลอ
หลงเรือนร่าง พร่างพราว ขาวบำเรอ
ซึมจนเซ่อ เธอไกล ใจแสนดำ
หญิงคนแรก แปลกดี ศรีสูงศักดิ์
แต่มากรัก เชยชิม มิอิ่มหนำ
หญิงที่สอง ร้องฟ้อน ละครรำ
เริงระบำ กับชาย ฟายทั้งคืน
หญิงที่สาม พล่ามปาก มือสากกล้า
เช้าเย็นด่า สารพัด ถ้าขัดขืน
หญิงที่สี่ จู๋จี๋จัง แม้นั่งยืน
ไห้สะอื้น น้ำตาริน ไม่กินนอน
แหละแล้วเธอ แหล่หลาย หนีหายลับ
ยามตกอับ ทรัพย์จาง นางก็ถอน
ไม่หลงเหลือ เยื่อใย ให้อาวรณ์
แม้มุ้งหมอน เสื่อเก่า เธอเอาไป
หัวใจพี่ สี่ห้อง ต้องว่างเปล่า
วอนสาวเจ้า เข้าช่วย ด้วยแก้ไข
ยินยอมมอบ ครอบครอง สี่ห้องใจ
ขอเพียงไม่ ลืมเลือน เหมือนคนเดิม
รพีกาญจน์
