บางส่วนจากปฐมบท กลอนกลบทช้างชูงวง
โดยหลวงศรีปรีชา (เซ่ง) ผู้ประดิษฐกลบทนี้
จากตำรากลบทศิริวิบุลกิตติ์ หน้า ๗๒ ลำดับที่ ๕๐

๐ บุตรบังคม ก้มเศียรราบ กราบแล้วทูล   
ตามเค้ามูล สกูลนักปราชญ์ มาดพิสไมย
ว่าไม่ควร จวนพระองค์ ปลงชีพไว      
ม้วยบรรไลย ใจพยาบาท มาดแทนคุณ

แม้นชีวิตจิตรวิญญาณ์ข้าพระองค์      
จะยืนยงจงใจดีมีหมองหมุน
คงไม่ละพระบิตุรงค์จงใจจุน      
จักแทนคุณบุญไปจงปลงชีพวาย

จอมณรงค์ทรงฟังคำพร่ำเพราะพร้อง      
เจตจิตรจ้องผ่องแผ้วในใจจิตรหมาย
ว่าเจ้าพ่อหน่อเนื้อปราชญ์มาดภิปราย      
สงสารสายกายเอกีที่อยู่ไพร

มารดาเจ้าเศร้าโศกแค้นแสนรักบุตร      
จักม้วยมุดสุดสังขารดานแดนไฉน
เจ้าจักทิ้งมิ่งแม่ไว้ไห้ร่ำไร         
เปลี่ยวเปล่าใจในป่าดงสงสารนาง
....... ฯลฯ .......