ภุชงคปยาตฉันท์ ๑๒
 
๏ อุราไหวฤทัยรอน              มิอาจถอนฤดีไกล
สะท้านขวัญประหวั่นใน          ละม้ายใจจะขาดรอน
 
๏ ประสบพักตร์ประจักษ์โฉม    ประดุจโคม ณ อัมพร
ละออองค์อนงค์อร               ผินางฟ้าวิลาวัณย์
 
๏ พธูปรายชม้ายพักตร์         ก็นึกรักประจักษ์มั่น
มนัสตรึงคนึงฝัน                  มิมีวันจะหันลา
 
๏ นรีใดมิหมายสิ้น               จะมอบจินต์อภิญญา
ฤทัยวางมิสร่างซา                กระจ่างหล้าและฟ้าดิน๚ะ
 
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
 
๏ เพียงยลกระวนวาย            อุระชายมลายสิ้น
เนตรปรายละลายจินต์            ศิขรินทร์ถล่มพลัน
 
๏ วงพักตร์ก็งดงาม               นะจะหยามและเย้ยจันทร์
ไม่พบประสบขวัญ                ศศินั้นสิบั่นทอน
 
๏ ยามยิ้มประพิมพราย           ฤติวายสยบอร
คิ้วโก่งขนงงอน                   ดุจะศรพระจักรา
 
๏ หากแม้นสุดาดวง              จิตะพ่วงและห่วงหา
ร่วมโศก ณ โลกหล้า             จะละฟ้ามิอาลัย๚ะ
 
วิชชุมมาลาฉันท์ ๘
 
๏  เพียงพบสบน้อง              พี่ต้องหวั่นไหว
ศรรักปักใน                       ดวงใจพี่ชาย
 
๏ ว้าวุ่นครุ่นคิด                   ด้วยจิตมุ่งหมาย
อยากอยู่คู่กาย                   ไม่คลายสัมพันธ์
 
๏ พี่นั้นมั่นคง                     ซื่อตรงไม่สร่าง
หมายชวนนวลปราง              ร่วมสร้างทางฝัน
 
๏ หากแม้นทรามวัย              มีใจให้กัน
จนสิ้นชีวัน                        รักมั่นเพียงเธอ๚ะ
 
อีทิสังฉันท์ 20
 
๏โฉมสะคราญสราญถวิลจะเจอ
มิพบอนงค์ก็หลงละเมอ                    เสมอไป
 
๏ เปรียบประดุจอรุณละมุนละไม
ตะลึงตะลานและซ่านฤทัย                 ละออตา
 
๏ ภักดิ์จะมั่นจะหมาย ณ สายสุดา
สุรางคะใดมิปรารถนา                      ณ ดวงมาน
 
๏ นัยะนาพะพราว ณ คราวประสาน
นภากระจ่างสว่างตระการ                  สราญนัก๚ะ
  
ภุชงคปยาตฉันท์ ๑๒
 
๏ คะนึงฝันก็หวั่นจิต                       นิรามิต ฤ ห้ามหัก
สะพร่างใสประไพพักตร์                   กมลปักลดาวัลย์
 
๏ ระโหยอ่อนมิผ่อนคลาย                 ฤดีหมายจะครองขวัญ
ชะรอยบุญ ณ ปางบรรพ์                  มโนมั่นสวาทนาง
 
๏ ประจักษ์ในหทัยแล้ว                    ผิคลาดแคล้วสิวายวาง
ศิโรราบบ่ห่อนจาง                          มิแรมร้างละนางไป
 
๏ เพราะใจรักตระหนักมั่น                  มิมีวันนิราศไกล
จะหมายมาดสวาทใน                      พธูนั้นนิรันดร์กาล๚ะ
 
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
 
๏ คิดถึงคะนึงหา                 นะยะนาประสบสาน
เพลิงรุมประชุมมาน              มนะซ่านสิรานรอน
 
๏ รักแท้มิแปรผัน                จิตะมั่นมิสั่นคลอน
ผูกพันนิรันดร                     อะนะธรมิห่อนคลาย
 
๏ อาวรณ์ฉะอ้อนฝัน             อุระมั่นมิกลับกลาย
ปักในหทัยชาย                  ฤติหมายบ่คลายปอง
 
๏ ประสบ ณ ภพใด              หฤทัยสิหมายครอง
ขอพบประสบคล้อง              นุชะนารถมิคลาดไกล๚ะ
 
มาณวกฉันท์ ๘
 
๏ พักตร์นฤมล         วน ณ หทัย
 ชวนพิ-ศมัย           นาถะนะรี
 
๏ พรรณะวิไล          ในปฐพี
 ใครก็มิมี               เทียบพ-จ-มาน
 
๏ ทุกขณะคิด          จิตก็สิหลอน
 ปานอุระรอน           ราวมนะราน
 
๏ ใจปฏิพัทธ์           มัดศศิกานต์
 ทุกทิวะวาร            มั่นอภิรมย์๚ะ
 
กมลฉันท์ ๑๒ (โดย พรายม่าน)
 
๏ อภิธานกวีเทพ           ฤจะเสพธุลีสม
 ระวิโชติกระไรชม          สมนัยอนุชครอง
 
๏ ศศิพักตร์กระจ่างภพ     ศิริกลบศจีหมอง
 กระจะทาบละอองทอง    พสุไท้ประทานเธอ
 
๏ นขทารณ์มิปานเนตร     ปรเมศวร์ตะลึงเผลอ
 ผิพิมานมิผ่านเจอ          กลเท่ห์ถกลไกล
 
๏ รชะอ่อนลออคลี่          นลินีขจรไหว
 ปรทิพย์ปทุมใด            ก็มิกรายนลินกร
 
๏ อุระอั้นประหวั่นอก        ดุจนกตระหนกศร
 ระติร้าวผะผ่าวรอน         สิธิดาเผดิมดิน๚ะ๛