เมื่อเริ่มแรกแตกหน่อชูช่อต้น
พอโผล่พ้นเลยผ่านดินดานแกร่ง
ดึกน้ำค้างพร่างพรมคลื่นลมแรง
เช้ารับแสงแดดจ้าท้าโรคภัย
ต้องมื้อหนาวผ่าวร้อนกี่ตอนหน
ท่ามฝูงชนเกลียดรักรอบขวักไขว่
บ้างยกยอทอคำกำลังใจ
บ้างแทกใส่ถาโถมจมธุลี
ถึงล้มลุกคลุกคลานสะท้านสั่น
คงคืนวันหยัดกายมิหน่ายหนี
แค่ชะงักสักนิดปลิดฤดี
ลบเปรอะสีระทวยอวยอ่อนแอ
เฝ้าฝึกหัดตัดแต่งพลิกแพลงบท
มธุรสจดจารหอมหวานแผ่
เอาสัตย์ซื่อถือเตือนมิเชือนแช
เปิดดวงแดไร้โกรธแฝงโทษทัณฑ์
อยู่บนทางอย่างง่ายทักทายทั่ว
น้อมพันพัวลิขิตด้วยจิตมั่น
ช่วงสนุกรุกรับโดยฉับพลัน
ค่อยผ่อนผันเสร็จสมอารมณ์ปอง
โค้งสุดท้ายปลายทางมีว่างเปล่า
ชมเพื่อนเก่าใหม่หมาดปราศหม่นหมอง
ยังเรียงคำรำลึกผนึกกรอง
ร้อยทำนองเวียนวากย์ก่อนจากลา
รพีกาญจน์
