อาย

แสนสับสนปนเปเล่ห์ชีวิต
กรรมลิขิต วิ่งวน จนอ่อนไหว
ซบซ่อนร่างหลบหลี้ เพื่อหนีภัย
เหมือนตัวไม่ มีร่าง หนอบางที

เดินถนน กว้างใหญ่ ช่างไร้หลัก
เมื่อตระหนัก ในตน คนก็หนี
อยากจะวอน ไหว้วาน ผ่านฤดี
สำนึกมี รู้สึก แล้วนึกอาย

ได้แต่พร่ำเพ้อบ่นอดทนสู้
บอกเขารู้ กลับสำทับ แล้วลับหาย
วานคนช่วย กลัวละเหี่ย เสียเชิงชาย
ปล่อยใจกาย ไปเรื่อยเรื่อย ให้เปื่อยลง

	ผู้เขียน	หัวข้อ: อาย (อ่าน 5802 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้