สายลมหนาวพราวพัดมาแล้วหนาพี่
ข้าวปีนี้รอคมเคียวเกี่ยวไสว
เถียงนาน้อยตั้งอยู่เดียวเปลี่ยวเหงาใจ
แล้วเมื่อไหร่พี่จะกลับนับวันรอ

อย่าทิ้งให้แก้วรอเก้อละเมอหา
ลืมสัญญาแล้วหรือไรไฉนหนอ
ทุกคืนค่ำย่ำรุ่งเช้าเฝ้าแต่รอ
ใจแก้วฝ่อห่อเหี่ยวช้ำกินน้ำตา

สิ้นปีนี้พี่เคยบอกจะหมายหมั้น
แก้วรอวันนั้นมาถึงคนึงหา
แต่แล้วเงาก็ไม่เห็นเป็นพี่มา
นั่งโศกาอาดูรเศร้าปวดร้าวราน

คงหลงกรุงเพลินเพลิดสุขทุกอย่างสิ้น
คงทิ้งกลิ่นสาปชาวทุ่งกรุงหอมหวาน
สาวชาวฟ้าผิวผุดผ่องเป็นยองตาน
ทิ้งแก้วกานเฝ้าท้องนาหน้าด่างดำ

     มุกดาริน

อนิจจาสุดจะเศร้าร้าวรวดนัก
กล่องแก้วหนักขนาดนี้พี่ลืมสิ้น
แก้วรอเก้อเก้อรอแก้วแคล้วดื่มริน
ใจขาดวิ่นสุรารสชืดหมดเลย

         
 
     มุกดาริน