มัวมืดคลุมลุ่มหล้าล่างเวหน
มีเมฆฝนชะลอรวมก่อตั้ง
มองถนนโคลนคูดูนิ่งจัง
ความเงียบเหงาเฝ้าฝังทุกหลังคา
ไร้จิกกุ๊กจุ๊กกรูของหนูนก
นั่งคอตกนอนแซ่วแมวหมูหมา
ไร้ดีดสีตีเกราะเคาะกะลา
เห็นไฟฟ้าพริบพริบริบหรี่แดง
ไร้จิ้งหรีดเรไรไต่ร่ำร้อง
วัวนอนกองตาหลับอยู่กับแหล่ง
ร่มสุมทุมพุ่มไม้ไร้มดแมง
ลมหยุดพักหยุดพัดกวัดแกว่งใบ
ไร้แสงพราวดาวเดือนลอยเลื่อนห้วง
เหลือบางดวงขมุกมิสุกใส
สายน้ำปิงหลิ่งเลาะเลียบฝั่งไป
ยั้งหยุดไหลลอยทุ่นหมุนงงงัน
ไร้น้ำค้างพร่างพรมโลมยอดหญ้า
แม้ไก่ป่าไก่บ้านบ่ขานขัน
ไร้วิหคนกกาท้าตะวัน
คงสีสันรอบแลดำแก่เทา
ธรรมชาติปราศไปให้วิปโยค
ทุกตรอกโตรกหม่นหมองครองความเศร้า
เหมือนลางลุอุบัติส่ำสัตว์เรา
ล้วนรากเหง้ามนุษย์จุดกลียุค
รพีกาญจน์
