ยามห่างไกล ใจเอ๋ย มิเคยเปลี่ยน
ใจยังเวียน เพียรพนอ ยอคิดถึง
แม้นลำบาก ตรากตรำ ร่ำรำพึง
สุดแสนซึ้ง ถึงกมล คนแสนดี..

ไม่เคยมี วันไหน ให้ใจห่าง
ไม่เคยร้าง จางฤทัย ในวิถี
สุดแสนรัก ยังอยากบอก ก้องธาณี
ว่าใจนี้ ยังมีเจ้า เข้าเต็มดวง..

กลางอาทิตย์ แสงจ้า หน้ารุ่มร้อน
ต้องรีบจร รอนจากแดน ที่แหนหวง
เพราะภาระ หน้าที่ นี้เต็มทรวง
แต่ยังห่วง ดวงใจ ที่ไกลกัน..

ไม่นานหรอก ฟ้าใหม่ คงใกล้แล้ว
ดุจดวงแก้ว แววใส วิไลสรร
ทุกข์โศกหมด สดใส วิไลวรรณ
รอวันนั้น เธอกับฉัน พลันพบเจอ...อิอิ   

    ความรัก..ความหวัง

เข้าสู่กาล วันผ่าน วสันต์เหงา
โอ้อกเรา ใจหมอง ไร้ครองฝัน
แสนระทม จมปลัก ร้างรักพลัน
ฝนผันผ่าน  วาน-วันนี้  ที่เศร้าตรม..

จะมีใคร บ้างไหม ในโลกหล้า
คิดเมตตา มาดูแล  แก้ขื่นขม
รับรักษา พาใจร้าว  ห้าวระบม
ให้ชื่นสม บ่มดวงใจ หายร้าวราน ..

อยากเพียงพบ ชมชิด สนิทน้อง
จะไม่ปอง ครองใคร  ให้ร้าวฉาน
คอยสนิท ชิดแอบ แนบนงคราญ
สมสำราญ บานใจ ที่ได้ปอง..

วสันต์กาลผ่านมา ในครานี้
ดวงฤดี พี่ยังเศร้า ไร้เจ้าของ
ขาดนงนุช สุดสวย ช่วยประคอง
แม่นิ่มน้อง ใยเราสอง ต้องห่างไกล..

เพียงอยากพบ ประสบพักตร์ รักล้นฟ้า
อุปมา  ดั่งเทวี ที่สดใส
กู่ร้องเพรียก พร่ำเรียกน้อง ก้องพงไพร
เทพน้อยใหญ่ ในพนา มารับรอง..

เพียงใจสอง ปองเรา เข้าชิดใกล้
โลกวิไล ใสสม นิยมผอง
ฟ้าหลังฝน คนมีรัก มักเรืองรอง
พี่มีน้อง ครองคู่ อยู่เคียงกาย..

ถึงวสันต์ ผันผ่าน ตามกาลกฎ
ไม้ยังสด สวยใส ไม่รู้หาย
ผลิออกช่อ ยอกลิ่น มิสิ้นคลาย
เหมือนกับร้าย กลายเป็นดี ที่ชื่นชม..

ใจดวงนี้  พี่คอยน้อง ร้องเรียกเจ้า
ยังคอยเฝ้า เช้ายันเย็น ไม่เข็ญขม
รักเสมอ  รักไม่หลอก ปอกอารมณ์
หวังสุขสม  จึงบ่มรัก  ไว้พักรอ..

        นายตะเข้