หนาวจะผ่านพ้นคราวลมหนาวผ่าน
อกสะท้านใจร่ำพร่ำเสมอ
ละอองเหมยลอยจากใจอยากเจอ
ได้แต่เพ้อสักวันฝันของเรา
แม่คะนิ้งเกาะไม้กระจายทั่ว
นกลอยตัวหนีดงย้ายพงษ์เผ่า
โอ้ว่าหนาวหนาวร่างอาจบางเบา
เพราะจิตเนาด้วยอุ่นของกรุ่นใจ
เส้นด้ายเล็กเชื่อมตรงส่งใจข้าม
ประดับความคิดถึงติดตรึงใกล้
แต่งเติมแสงแห่งรักส่องเรืองไร
เธอกับฉันใช่ไกลในจินตนา
มยุเรศ เมรี
๑ /๑๒/๒๕๕๘
