|
ดารกะ
|
Permalink: .....อย่าลืมฉัน....
รักพิลาสปราศเล่ห์คอยเห่ห้อม
ละมุนหอมเหมือนหยิบทิพย์จากสรวง
ออกจากใจใสปลั่งทั้งแดดวง
เสริมซอกทรวงสดชื่นระรื่นรมย์
รักพิสุทธิ์ผุดผาดประหลาดสรร
เอ่ยจำนรรจ์ทุกอย่างวางเหมาะสม
มิแฝงพิษฤทธิ์ร้ายให้ได้ตรม
เชยชิดชมจากใจใช่แค่ยอ
แม้สุดหล้าฟ้าไกลให้คิดถึง
จิตคะนึงผูกพันทุกวันหนอ
หวนนึกย้อนอ้อนเรียงครั้งเคียงคลอ
เขาเคยต่อกลอนกานท์สำราญคำ
คิดถึงล้นคนนั้นที่ฉันกล่าว
ก่อนเคียงสาวเอื้ออวยช่วยงามขำ
สอนสลักถักทอคลอลำนำ
ร่ายรินรสบทฉ่ำทุกสำนวน
ลืมหรือไรใครกันเคยสรรค์สร้าง
แนะแนวทางทุ่มเทมิเฉฉวน
ดารกะถอดความตามขบวน
ถ้อยที่ครวญคือวจีถึงพี่ชาย
หันมามองจ้องสบประกบนิด
คนไร้สิทธิ์อย่างน้องแค่ปองหมาย
ด้วยคิดถึงจึงจารสาส์นบรรยาย
อย่าแหนงหน่ายเบื่ออ่านกานท์สาวดอย
ดารกะ
รายนามผู้เยี่ยมชม : ธนุ เสนสิงห์, ตูมตาม, ก้าง ปลาทู, กร กรวิชญ์, Sasi Aksarasrom, รพีกาญจน์, ปลายฝน คนงาม, Black Sword, เฟื่องฟ้า, กอหญ้า กอยุ่ง, ขวดเก่า, หญิงหนิง พราววลี, ปลาย อักษร, น้ำหนาว, ปิ่นมุก, ลิตเติลเกิร์ล, มุกดาริน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
รพีกาญจน์
|
Permalink: Re: .....อย่าลืมฉัน....
หรือใช่ชายกายดำต่ำหลังค่อม
เดินด้อมด้อมเลียบนาเสาะหาหอย
คอสั้นหยักมักจ่มลมบ่จอย
กำไม้ยาวสาวคอยสอยสะเดา
หิ้วปิ่นโตตามพระบิณฑบาต
ร้านตลาดต่างรู้เรียกอ้ายเสา
ชอบใส่เสื้อม่อฮ่อมย้อมจางเทา
เตี่ยวเลยเข่าสามส่วนสีล้วนคราม
พูดกลั้วลิ้นกลั้วปากลากหัวเราะ
ดีดนิ้วเปาะทะเล้นเต้นต่ามต่าม
ตาเป็นมันหันจ้องมองหญิงงาม
สะดุ้งจามสุดตัวหัวคะมำ
เมื่่อวานเดินเอิ้นบอกออกรับจ้าง
ปีนต้นเก็บมะปรางข้างขนำ
แดดร้อนจ้ากว่าเสร็จสรรพมืดดำ
แวะช้อนผำยำเตากับข้าวแลง
พ่นบุหรี่รมริ้นยุงบินผลึง
หยิบเอาซึงดีดดังนั่งบนแหย่ง
ฮ่ำกะโลงโคลงกลอนนอนตะแคง
ลุกขึ้นแต่งบทต่อละออดิน
จะใช่ชายเสียงห้วนอ้วนนี่หรือ
อย่าเอออือรักชอบเนอตอบสิ้น
เอ่ยออกปากสักหนรอยลยิน
แล้วจะบินไปอยู่คู่สาวดอย
รพีกาญจน์
แต่งแบบนี้ได้อย่างไร สงสัยกินยาผิดซอง
รายนามผู้เยี่ยมชม : Sasi Aksarasrom, ธนุ เสนสิงห์, เฟื่องฟ้า, ก้าง ปลาทู, กอหญ้า กอยุ่ง, ขวดเก่า, Black Sword, หญิงหนิง พราววลี, ปลาย อักษร, ปลายฝน คนงาม, กร กรวิชญ์, น้ำหนาว, ดารกะ, ปิ่นมุก, ลิตเติลเกิร์ล, มุกดาริน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก .... |
|
|
|
ดารกะ
|
Permalink: Re: .....อย่าลืมฉัน....
คนไร้รักหลักเกณฑ์ยังเด่นชัด
พึงสัมผัสด้วยใจแม้ไกลสอย
ถึงอยู่ห่างต่างถิ่นแผ่นดินดอย
ยังเฝ้าคอยส่งใจไม่เว้นวัน
เป็นเพียงดอกผักบุ้งลอยรุ่งริ่ง
มิสุงสิงใครเขาเข้าหยามหยัน
เฝ้าเจียมตัวหัวใจไม่แบ่งปัน
คนละชั้นมิมองคล้องดวงจินต์
ขอเชื่อมั่นขันเกลียวไว้เหนียวแน่น
ผนึกแผ่นเพิ่มพอกตอกเสาหิน
มิรับชายไหนเข้าน้องชาวดิน
เกรงใจวิ่นแหว่งเว้าเขาหลอกลวง
ลืมตาตื่นขึ้นมาคือหน้าพี่
วินาทีผ่านพ้นปนความห่วง
ตลอดเดือนเคลื่อนปีพี่ทั้งปวง
คล้วยตกบ่วงคะนึงถึงมิวาย
ฝากลมหวนครวญหาเพลาห่าง
ฝากเดือนจางส่งสาส์นวานสื่อสาย
ฝากน้ำค้างฉ่ำฉมประพรมกาย
ฝากด้วยชายใจซื่อชื่อ"รพีฯ"
วันหนึ่งทางคงทบประสบหมาย
แม้บั้นปลายก็ช่างหวังพบศรี
คงโดดกอดพลอดพร่ำฉ่ำชีวี
เกรงเมียพี่ตีกบาลเท่านั้นแล
ดารกะ :smiley01:
รายนามผู้เยี่ยมชม : ปิ่นมุก, รพีกาญจน์, ปลายฝน คนงาม, กอหญ้า กอยุ่ง, Black Sword, ลิตเติลเกิร์ล, หญิงหนิง พราววลี, Sasi Aksarasrom, กร กรวิชญ์, เฟื่องฟ้า, ก้าง ปลาทู, มุกดาริน, น้ำหนาว
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
