สงสารสาง ร่างผอม เพราะตรอมเศร้า
โธ่เสือเฒ่า โก่งหลัง หนังแห้งเหี่ยว
สองแก้มตอบ ขอบตา หน้าซีดเซียว
ปากไร้เขี้ยว เหงือกช้ำ ดำเป็นทิว
เดินย่องแย่ง แรงหมด รันทดยิ่ง
จับสัตว์สิ่ง วิ่งไล่ ให้โหยหิว
จะบิดตัว กลัวเอ็น เป็นตะคริว
สี่เท้านิ้ว ติดล็อค ยามออกคลาย
พอคืบคลาน ผ่านโคน ต้นแสม
ถูกลิงแหย่ หน้าเงย เลยล้มหงาย
แมวยังมี สีแสง คั่นแล่งกาย
เสือหมดลาย อายสิ้น ฟ้าดินไพร
เพื่อนเย้ยเยาะ เทาะแทง แสร้งยลยิ้ม
ทำกรุ่มกริ่ม แลบเลีย เสียมิได้
แท้สลด อดสู อยู่ภายใน
ซ่อนเก็บไว้ ใจเสือ สุดเหลือทาน
มันทำท่า บ้าใบ้ ไม่รู้ไม่ชี้
หลากวิธี มีไว้ ใช้สังหาร
ความเป็นเสือ เจือฝัง อหังการ
เขาอาจตรา ว่ามาร พาลสตรี
ชื่อว่าเสือ อยู่อย่างเสือ ตายอย่างเสือ
ถูกแถกเถือ ยังรัก ในศักดิ์ศรี
ใครบ้างล่ะ ชนะเฮ ทุกเวที
แพ้บ้างซี รู้ตรม ขมเช่นไร
รพีกาญจน์
