มันมิใช่เรื่องจริงสิ่งสมมุติ
มักมีจุดวิวาทผิดพลาดผัน
เมื่อลุร้อนหลอมเหลวปุดเปลวควัน
ยากกางกั้นโกรธาราฟืนไฟ
คิดว่านี่เราจองนั่นของเพื่อน
จะเอื้อนเอ่ยเวียนแวะแตะนิดได้
ยามสวมบทเหมาะเหม็งเล็งปืนไป
ตีอารมณ์ชมใคร่ให้คนดู
ใส่ลีลาท่าทางนางประสาน
เย้าต้องการลื่นไหลใช่บุบบู้
ถอยรับรุกบุกบั่นเชิงชั้นครู
เปิดประตูหน้าต่างวางค่ายกล
ยังเยาะยิ้มพริ้มตาคราละเลียด
แสร้งเสเฉียดขืนขัดสะบัดสน
พอแนบนิ่งทิ้งอายชม้ายยล
ร่างลุกลนนี่แหละคือละคร
แจรงถ้อยร้อยงามข้ามฟากฟ้า
สื่อภาษาอวดโอ่สโมสร
แสนไกลนักทักษิณดินอุดร
สุดสัญจรสมคิดติดมรรคา
ก็มิเห็นเป็นจริงสิ่งถ่องแท้
ที่แน่วแน่แค่ฝันจิตหรรษา
ล่วงเลวร้ายหายลับกับเวลา
เชิญหวนมาชื่นชอบต่อตอบกลอน
:a013:
รพีกาญจน์
