หิวก็หาที่พึ่ง อิ่มแล้วก็บึ่งหนี มั่งมีก็ประจบ
ยากจนก็หลบจาก คือ วิสัยซากมนุษย์
อย่ายึดมั่นปันแดนเป็นแก่นสาร
ล้วนต้องการสู่ซากมากที่สุด
มีสิ่งใดใกล้มือแย่งยื้อยุด
ยากยั้งหยุดชะงักรู้จัก
เมื่อสูดสายหายใจไฟร้อนเผา
หมดว่างเปล่ายินร้องท้องเตือนขอ
หิวโหยหาอาหารทานลงคอ
เพื่อประเสริฐเกิดก่อต่อชีวา
เสาะสมบูรณ์พูนสุขคลุกที่นั่น
ได้อิ่มหมีพีมันชื่นหรรษา
หากบ่อแห้งแล้งเขินขอดติดคา
ก็อำลาบึ่งโบกโยกย้ายไป
สู่บรรพ์บางยางยูงสูงเสียดฟ้า
ขอสมัครพักพาอยู่อาศัย
เจ้าประคุณบุญนายมอบกายใจ
เป็นบ่าวไพร่ใช้งานไม่คร้านเลย
จะตักปุ๋ยลุยลานแต่งก้านกิ่ง
ถางหญ้าทิ้งให้น้ำฉ่ำเฉลย
ครั้นลำบากยากยกทับกกเกย
สิ้นเสบยเอ่ยอ้าลาเจ้านาย
เป็นปกติวิสัยในมนุษย์
สันดอนขุดเกลี่ยกลบราบลบง่าย
สันดานอยากยากขุดฉุดทำลาย
มันฝังกายซึมซาบตราบนิรันดร์
รพีกาญจน์
