มิใช่พ่อหมอมดจรดคาถา
มิใช่ตูครูบากล้าเหาะเหิน
เพียงมนุษย์ผุดผินย่ำดินเดิน
เพียงเพลิดเพลินจิตจับกับกานท์กลอน
เพียรถามหายาระงับสรรพโศก
เหตุจากโรคกายผิดจิตหลอกหลอน
โรคทางกายภายนอกบอกไปนอน
หมอตัดตอนไม่ตายก็หายเอง
โรคทางจินต์วิญญาณอาการหนัก
ว่าด้วยรักเกลียดกลัวเป็นตัวเร่ง
มารจริตอิจฉากันไม่หวั่นเกรง
เที่ยวข่มเหงปลิดปลงได้ลงคอ
อภิรมย์สมหวังชั่งแต่สุข
พลาดพลั้งทุกข์โศกทรุดมนุษย์หนอ
ช่างไม่เลือกเปลือกแก่นแทนว่าพอ
ไม่มียอบนบานกรานเทวา
สมมุติเป็นเช่นนี้จะดีไหม
รักจากไปช่างหัวใช่ตัวข้า
ใครสรรเสริญเยินยอส่อนินทา
ทำเซ่อซ่าหน้าหู่ไม่รู้ไม่ชี้
ใครเกลียดโกรธโทษทัณฑ์เช่นนั้นนะ
ศิลปะชั้นยอดถอดถอยหนี
เจริญธรรมนำร่างสู่ทางดี
โศกไม่มีศรีสุขทุกวันคืน
รพีกาญจน์
