เมื่อเกิดมาข้านี้มีแต่เนื้อ
อันผ้าเสื้อห่อกายมีภายหลัง
ท่ามยากจนข้นแค้นแสนชิงชัง
สิ้นความหวังอนาคตหมดมืดมน
ถามภพก่อนเก่าใดข้าไม่รู้
ผุดโผล่อยู่ดอยดานฐานไพรสณฑ์
หรือเถื่อนถ้ำน้ำตกเดินบกบน
ยองยานยนต์ข้ามฟากจากเมืองแมน
คลุมผ้านิดปิดถันกันเย็นหนาว
ยามร้อนผ่าวเหงื่อเซื่องเปลื้องผ้าแผ่น
สวมผ้าซิ่นกลิ่นสกปกป้องแดน
บังกาบแกนเตี่ยวตุอุจาดกาย
อ้างับชิมลิ้มเล็มเค็มลิ้นสาก
ครองความอยากอิ่มอาจชาติหน้าบ่าย
ข้าวแค่ลิตรติดดินหินปนทราย
คุณมากมายกว่าเม็ดเพชรจินดา
ต้องระเหเร่ร่อนยืนนอนนั่ง
ออกพ้นฝั่งไร้หมายตายดาบหน้า
ชีวิตพร้อมจ่อมจมเรือลมพา
น้ำกับฟ้าเมฆเห็นเป็นพยาน
เมื่อเกิดมาข้านี้มีแต่เนื้อ
กล้ามเอ็นเจือดูกแท่งเลือดแดงฉาน
ไร้ตระกูลมูลมูตรสูติก่อกาล
เขาเรียกขานพวกข้าว่าโรฮีนจ์
รพีกาญจน์
