รถสายเหนือ เบื่อรัก ชึ่กชั่กแล่น
ชายสวมแว่น หน้าหม่น เป็นพลขับ
ร้อนฟืนไหม้ ไอน้ำ ทำบังคับ
แกนหมุนกับ วงล้อ เลื่อนบนราง
แก่นิยม อมเมี่ยง เขวี้ยงชานหมาก
ก้าวเดินลาก เชื่องช้า แข้งขาถ่าง
ถึงก็ชั่ง ดัง ปุ๊น ปู๊น ตามทาง
กี่สว่าง กี่หมอน จรถึงปลาย
เอ้อระเหย เชยชม ดมดอกไม้
ผ่านพงไพร แวะจอด ตลอดสาย
เข้าวังเวียง เลี่ยงหลบ มิสบกราย
อันตราย เบรคครืด รถอึดลง
ทุกวันข้า อาศัย รถไฟนี้
พ้นเดือนปี ดีร้าย หมายประสงค์
สู่ทำนอง ครองธรรม เจตจำนง
ก่อนปลดปลง สุสาน ชานชาลา
:036:
รพีกาญจน์
