โอ้ระทมจิตใจมิได้ฟื้น
ยากจะตื่นคืนใจให้สุขสันต์
อันความรักจริงแท้แห่งชีวัน
เป็นแค่ฝันฉากหนึ่งไซร้ในนิยาย

เฝ้าค้นหาสุดหล้าขอบฟ้าเขียว
จิตหนึ่งเดียวเคยศรัทธามิจางหาย
จริงใจแท้ค้นหาไปไม่เสื่อมคลาย
จนสุดท้ายได้พานพบจนสมหวัง

ครั้งแสงไฟสว่างนั้นกลับมืดมิด
ใครลิขิตขีดเขียนเป็นเช่นลาลับ
จากกันไปแล้วใยคราใดกลับ
ทิ้งคนรักสลายใจไร้อาดูร

คงถึงคราวเปิดใจให้ตระหนัก
เปิดใจรับเพียงนิยายคลายอดสู
อย่าอาลัยดังฝันไปไม่เชิดชู
ควรตื่นรู้สัจธรรมอันเที่ยงตรง

โอ้จิตใจมิเป็นสุขทุกนาที
เราคงมิดีพอหนาจิตราเอ๋ย
เมื่อในใจเศร้าระทมจนยากเอ่ย
วาจาเลยมิอาจกล่าวถึงความใน

จึงขอพอเข็ดหลาบกับความรัก
อยากจะพักคอยฟื้นคืนสดใส
ตอนนี้เราสลายซึ่งหนึ่งดวงใจ
เหนื่อยเกินไปไขว่คว้ารักอันไม่มี