ฝนหนาว ร้าวราน สะท้านอก
หทัยฟก ระหกเหิน เดินทางเหงา
เหม่อมองฟ้า ราตรีนี้ ที่ไร้เงา
ความว่างเปล่า เฝ้าปกคลุม สุมกมล..

อีกกี่ปี ทีต้องรอ คลอเคลียรัก
ใจช้ำนัก โดนปักไว้  ใต้เวหน
ขาดคู่ชิด สนิทแอบ แนบเคียงตน
มองสายฝน  พรมรดหลั่ง  ยังอาวรณ์..

ฟากฟ้ากว้าง ทางไกล ในม่านเมฆ
ดุจทางเสก  ดุสิต ชิดสมร
หลงทางเดิน  เกินใจล้า น่าร้าวรอน
ใจโหยอ่อน  เว้าวอนร่ำ กล้ำกลืนทน..

คงต้องก้ม  ระทมนัก ไร้พักแหล่ง
คงสิ้นแรง  ไม่เหลือแสง  ทุกแห่งหน
คงหมดแล้ว  แก้วกลิ่นร่ำ  ช้ำลำบน
คงร่วงหล่น  ล้มร่างลง  ปลงซบดิน..

ร่ำโหยหา  อาวรณ์ สะท้อนนัก
ไร้ที่พัก  พิงแหล่งใจ ฤทัยหมอง
ขาดคู่ชิด สนิทไล้  ไว้เคียงครอง
ทนหม่นหมอง นองน้ำตา  อุราตรม..

ยามฝนพรำ  ร่ำจากฟ้า นภาหนาว
ดูเดือนดาว พราวหมอง  เหมือนข้องขม
ยืนโดดเดี่ยว  ลมกราดเกรี้ยว  คล้ายเคียวคม
คอยฝังบ่ม  จมอาวรณ์  ทุกข์รอนราญ ..

มีสักวัน บ้างไหม  ที่ไม่คิด
ถูกหรือผิด  ติดฤทัย เหมือนไฟผลาญ
ยามทุกข์ยาก  เพียงอยากชิด  พิศดวงมาลย์
ขอเพียงผ่าน  กาลเวลา ที่ล้าเกิน..

จะมีไหม ในโลกนี้ ที่พิงพัก
อยากสลัก ปักหัวใจ  ไม่ไขเขิน
มอบไออุ่น กรุ่นไว้  รำไพเพลิน
หยอกสะเทิ้น เหนียมอาย ไม่คลายครอง..

คงได้แค่  คำนึง  ถึงนวลนิตย์
แม่ยาจิต คงไร้ใจ  ไม่สนอง
รักปักจิต  เหลือแต่คิด  ล้าชิดปอง
พี่กับน้อง  ครองระทม ตรมอาจินต์..

ในเวลา ที่มี  พี่ขอร้อง
อยากให้มอง ห้องฤทัย ใช่ทรัพย์สิน
เพียงแดนี้  มีรักร้อย ด้อยเพียงดิน
แต่ใช่สิ้น  แค่รินใจ  ให้หมดดวง..