ถึงเป็นสุขส่วนตัวแค่ชั่วแล่น
เพียงทับแทนหยาดหยดจางหดหู่
สกัดจิตผิดหวังคอยพรั่งพรู
เศร้าโจมจู่สั่นคลอนยากถอนคลาย
นับกี่กาลผ่านพ้นฝนร้อนหนาว
หัวอกสาวยับแยกแตกสลาย
นับกี่กาลผ่านวันอันตราย
ทรุดโทรมกายกว่าแรงแกร่งหยัดยืน
โดนสะบัดตัดใยไม่เหลือหลอ
ทุกข์ที่ก่อท่วมท้นจนสุดฝืน
โดนกระชากลากถูคู้ลุกคืน
เหตุวานซืนปีก่อนลอยกระทง
ก็เพราะเขาคนนั้นทันสมัย
ร่างสูงใหญ่หนุ่มฟ้อหล่อแลหลง
จากเมืองกรุงฟรุ้งฟริ้งหญิงอ่าองค์
สาวไพรพงราบเรียบฤาเทียบทัน
เขาถือดีมีใหม่ละให้เหงา
มัวจุกเจ่าโหยหาเหหน้าหัน
ลองถือดีมีใหม่วัยฉกรรจ์
กอดเย้ยหยันบี้แบนคับแค้นทรวง
ถึงเป็นสิ่งส่วนตัวชั่ววาบวูบ
ไล้โลมจูบลูบนวลสงวนหวง
ยอมสนุกสุขนักเติมตักตวง
เจอหลอกลวงกี่ครั้งชั่งปะไร
รพีกาญจน์
