เป็นของเก่าเขาเบื่อคนข้างบ้าน
ผ้าลูกหลานเคยหลวมก่อนสวมใส่
เดี๋ยวนี้สั้นพอจับหรือคับไป
เก็บพับไว้ไม่เอาเผาโยนกอง
เห็นเสื้อเราเก่ากลั้วสีมัวหม่น
แถมยับย่นคอปกอกไหล่ถอง
รอยตะเข็บเย็บมือไม่น่ามอง
กระดุมสองเม็ดบนหล่นลงดิน
คราบติดแขนขวาซ้ายป้ายขี้มูก
ยามโชยถูกต้องดังยังได้กลิ่น
ร้อนพาดราวหนาวทนฝนหลั่งริน
จวบปีสิ้นนานเกินเขินสะดือ
รูทะลุปุปนด้นเข็มซ่อม
ใส่ถนอมพากเพียรเรียนหนังสือ
ซักสบู่ถูคลี่ขยี้มือ
ลมกระพือแห้งผากตากผึ่งราว
ผ้าติดเนื้อเสื้อตัวใช่ชั่วช้า
วัดคุณค่านอกในกายใจขาว
เลื่อมแพรพรรณมันพร่าใบหน้าพราว
เหม็นโฉ่ฉาวคาวสดคดโกงกิน
เสื้อมือสองของเก่าเขายื่นให้
มีสวมใส่ไม่ซ้ำลบคำหมิ่น
วนหมุนเวียนเปลี่ยนกันวันละชิ้น
จนติดดินยินดีแค่นี้พอ
รพีกาญจน์
