ยามรัก – ยามชัง (กลอนธรรมะ)

ยามรัก – ยามชัง
(กลอนธรรมะ)
.............

ยามกำหนัดรักใคร่ในรูปโฉม
เฝ้าลูบโลมคลึงคลำดื่มด่ำสุข
เสพเกษมเปรมปลื้มลืมความทุกข์
เริงสนุกคลั่งไคล้ในกลกาม

จูบตรงไหนตรงนั้นมันก็หอม
กำหนัดย้อมซึมซาบใจวาบหวาม
ต่างปรนเปรอเพ้อผ่อนโอนอ่อนตาม
ตักตวงความสุขใจมาใส่ตน

มองตรงไหนตรงนั้นมันก็สวย
นี่เป็นด้วยราคะอกุศล
คิดห่วงหวงวาดหวังวุ่นกังวล
รักเสียจนหลงใหลไม่ลืมตา

ยามสิ้นรักสูญใคร่ไร้กำหนัด
มองเห็นชัดความจริงกริ่งผวา
สะอิดสะเอียนเวียนหัวเนื้อตัวชา
อุทาน “อา...หลงคิดเห็นผิดไป”

จูบตรงไหนตรงนั้นมันก็เหม็น
รสชืดเย็นจริงหนอบ่ชวนใคร่
เหมือนปลาร้าค้างปีที่ห่างไฟ
กลิ่นและไอเป็นพิษอนิจจัง

มองตรงไหนตรงนั้นมันทรามสิ้น
เห็นมลทินห่อหุ้มคลุมหน้าหลัง
ทรามเกินเชยทุกส่วนล้วนน่าชัง
เปรียบแล้วดั่งซากศพเหม็นอบอวล..
.
@ เต็ม อภินันท์ รับฝากจาก หลงตาโฉม
๒ กันยายน ๒๕๕๘/ ๑๙.๐๗ น.

* ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ยามรัก – ยามชัง (กลอนธรรมะ) (อ่าน 3238 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้