ครั้นหนาวคลายหายเย็นแล้วเป็นเรื่อง
ตัวเชื่องเชื่องแอบซุ่มมุดมุมอับ
ซอกซอยเท้าเช้าแรงรอแสงรับ
ปีกผับผับค่อยคลานทะยานบิน
โผตรงนี้ตรงนั้นพลันตรงโน้น
พอไกลโพ้นจวนลับหวนกลับผิน
เรี่ยตอมไต่ใกล้พึงหึ่งหึ่งยิน
ยุงไรริ้นเกาะกัดปัดรำคาญ
ใช่แค่เฉียดเบียดเบียนเวียนไฉน
เจาะชอนไชมังสาหาอาหาร
ดูดเลือดคาวยาวยิ้มอิ่มสำราญ
ซ้ำสังขารยอบแยบแทบทรุดโทรม
ปล่อยเชื้อโรคโขกสับขับสารพิษ
สู่ชีวิตแพร่พักฟักหักโหม
จรกระจายสายเลือดรุดจู่โจม
ถึงงอโง้มล้มหมอนนอนเยียวยา
นั่งพับเพียบพับตาสวดพาหุง
ยุงเอ๋ยยุงหนอไยเยี่ยมเยียนข้า
ปัดเบาเบาเป่าไม่ไปใช้อาญา
ติดปาณาอยากตบสลบปัง
ครั้นหนาวคลายหายเย็นแล้วเป็นเรื่อง
เคยฟูเฟื่องครื้นเครงเชลงขลัง
กดคีย์บอร์ดออดเอื้อนเลื่อนไหลจัง
หัวแทบพังวันนี้มีกลอนเดียว
:020:
รพีกาญจน์
