แดดรองเรืองเหลืองอ่อนตอนแสงหมด
มันเป็นกฏธรรมชาติที่วาดใส่
เปลวจรัสชัดจ้าฟ้าอำไพ
ต้องลับไปเพ-ลาตามนาที
เป็นสัญญาณสานต่อก่อลิขิต
พันธกิจแห่งกาลคืบคลานหนี
ทุกโมงยามค่ำเช้ารอบราวปี
หมุนเปลี่ยนที่กัลป์กัปไม่ลับกลาย
เมื่อเวลาผ่านไปไกลรุดหน้า
ไม่เคยล่าช้าหยุดสู่จุดหมาย
จากเด็กน้อยค่อยเดินเจริญกาย
เปลี่ยนหญิงชายหนุ่มสาวจนคราวชรา
เปรียบสายน้ำฉ่ำคงไหลลงต่ำ
มิเคยร่ำเปลี่ยนปรับระดับหา
หากย้อนคืนพื้นสูงดั่งจูงมา
โลกคงบ้าสุดดั่งเลิกนั่งยืน
เมื่อโลกหมุนหนุนนำก่อกำเนิด
ดีร้ายเกิดเวียนว่ายแล้วตายดื่น
ยากหลุดพ้นวนวังที่หวังกลืน
คงยากฝืนจำจากต้องพรากกัน
วัฏจักรหลักนี้หมุนชีวิต
ดั่งเปิดปิดเส้นทางมิห่างฝัน
ต้องเดินสู่เกิดดับลาลับพลัน
ตามยาวสั้นเวลาจะพาไป
1p
