ก้มอดสูดูดานที่บ้านนอก
เขาตะคอกผลักไสไล่ลาโง่
ขยับร่างห่างเหเดินเซโซ
ส่ายหัวโตแข้งลีบปริบๆตา
เรียกเงียบขานพานทื่อด้วยดื้อรั้น
เพราะอยู่ครรภ์นานเคลื่อนสิบเดือนกว่า
กินอิ่มนอนสอนยากปากระอา
เตือนอย่าๆจนเบื่อไม่เชื่อฟัง
ไม่ทำตามความจริงสิ่งควรค่า
จมกับป่าบางเบาเก่าเกินหลัง
ดำรงหนึ่งถึงสิบหยิบผุพัง
เฝ้าวาดหวังแล้งๆแปลงอารมณ์
ว่าสักวันฝันฟุ้งถึงคุ้งหมาย
สำแดงกายบ้าบิดสุดขีดข่ม
หยิ่งยโสโอหังชั่งนิยม
เสียงชื่นชมสับหลอกบอกชัวร์ๆ
จึงจัดเค็มเต็มสูตรแบบหลุดโลก
ใครกระโดกกระเดกเอื้อมเขกหัว
กรุยกลบทางสร้างกรอบชอบใส่ตัว
หลงเมามัวปลื้มๆเผลอลืมคำ
ก้มอดสูดูดานรอบลานเถื่อน
ท้ายทิ้งเพื่อนเคยหนุนคุณเคยหนำ
กลัวเภทภัยใกล้ตนก่นปรักปรำ
ถอนถลำสบช่องร้องลาๆ
รพีกาญจน์
