* กลอนบทนี้ คุณอารพีเขียนไว้ที่บ้านชมรมกลอน
น้องขออนุญาต นำมาวางบ้านกลอนน้อยค่ะ *
ขายลูกหมู ผู้เมีย เสียหมดคอก
ที่มันออก จากท้อง น้องบุญปั๋น(แม่หมู)
รับเงินสด รวดเดียว เฉี่ยวเก้าพัน
เพื่อซื้อทอง ของหมั้น รับขวัญนาง
โบกสี่ล้อ ห้อตะบึง ถึงในกาด
เยาวราช จอดลง ตรงหน้าห้าง
ปลื้มใจนัก ควักกระเป๋า เอาสตางค์
ออกมาวาง แลกสร้อย ร้อยดวงใจ
เส้นไม่โต โซ่ทอง สองสลึง
มือจับคลึง เคลียแก้ม ยิ้มแย้มใหญ่
จากน้ำพัก หนักแรง แห่งเหงื่อไคล
หลายเดือนได้ เลี้ยงดู ลูกหมูมา
คงโผร้อง ก้องบ้าน ขานรักพี่
รักกานตี ที่สุด ดุจแผ่นฟ้า
รวมแม่โขง โยงเท่า เจ้าพระยา
สิ้นแหล่งหล้า มิเทียบ เปรียบได้เลย
ความรู้สึก กึกพลัน ฝันสลาย
เธอมิชาย ตาเมียง เลี่ยงทำเฉย
แม้จะยิ้ม พริ้มนิด มิคิดเปรย
แม้จะเอ่ย ลำบาก ปากจุกมัด
เอ๊ะ สายสร้อย ร้อยใจ ของใครนั่น
มุกวาววัลย์ ประดับเพชร เจ็ดกะรัต
ส่งประกาย ฉายส่อง ก่องเห็นชัด
โอ้.เด็กวัด อย่างเรา เศร้าจนตาย
ทอง โบตัน
20 มิถุนายน 2555
22.00 น.
พอเข้าใจ ความเจ็บปวด รวดร้าวนี้
รักที่มี ไม่สมหวัง ดั่งมั่นหมาย
เธอมิรู้ คุณค่ารัก จากใจชาย
กลับเสียดาย บูชาเงิน เมินความดี
อย่าตัดท้อ ต่อว่าตัว ให้มัวหมอง
ชีวิตต้อง ก้าวเดินหน้า อย่าถอยหนี
ก้าวแล้วล้ม ลุกขึ้นใหม่ ในทันที
ข้างหน้ามี ความหวังรอ อย่าท้อใจ
อุปสรรค มากเพียงใด อย่าไหวหวั่น
คืนและวัน มันโหดร้าย สักเพียงไหน
ร้อยหมื่นพัน ทุกปัญหา จงฝ่าไป
เพียงมีใจ ให้เข้มแข็ง แรงผลักดัน
ขอชีวิต สมหวัง ดังใจภักดิ์
ได้พบรัก งดงาม ตามใฝ่ฝัน
เคล้าคลอคู่ ชูชื่น ทุกคืนวัน
สุขนิรันด์ เคียงสอง สมปองกานต์
little girl
๒๐ มิถุนายน ๒๕๕๕
