เป็นชายกลางร้างรักประจักษ์แจ้ง
ถูกเขาแย่งยึดถือยื้อข้าวของ
ความอบอุ่นกรุ่นไอไร้คนมอง
เหมือนว่าต้องทุกข์ยากมากกว่าใคร

ผิดด้วยหรือถือเกิดกำเนิดก่อน
แต่ก็อ่อนกว่าพี่ทีหลังใช่
เลยอยู่กลางห่างเหินถูกเมินไป
ยากเคียงใกล้แม่พ่อท้อแท้จริง

อยู่ท่ามกลางหว่างเฉียดความเดียดดั่ง
เป็นลูกชังรั้งท้ายไร้ทุกสิ่ง
อยากจะขอพ่อแม่แลตาอิง
เป็นลูกจริงหรือไม่ใครขอมา

แม้อ่อนเยาว์เราก็ไม่ขออ้อน
อย่าตัดรอนชิงชังดั่งหมดค่า
ไร้เย้าหยอกบอกเช่นความเย็นชา
ด้วยสายตาหยามเหยียดเหมือนเกลียดกลัว

ไม่อยากนึกทึกทักรักไม่เท่า
เหมือนกับเขาทั้งสองครองท้ายหัว
เป็ดขี้เหร่เสหลีกต้องปลีกตัว
กินข้างครัวเดียวดายใจกายตรม

แต่ยาวไกลใครเล่าเฝ้าดูแล
ยามพ่อแม่แก่เฒ่ามีเราสม
กตัญญูรู้คุณบุญคงจม
แต่ยังขรมด่าถูกลูกคนกลาง

1p