แรกเกิดมาฝ่าเท้าเจ้าเทียบหอย
มีแม่คอยป้อนนมน้ำตำข้าวบด
คอยปัดเหลือบริ้นไรไต่ตอมมด
คอยจ้องจดอดหลับขับกล่อมนอน
คว่ำ คลาน นั่ง ตั้งไข่ ไต่ตุตะ
มา แม่ มะ มำ มำ คอยพร่ำสอน
ยกมือไม้ไขว่คว้าท่วงท่าตอน
ยามออดอ้อนผ่อนปรนโอนตามไป
สะดุ้งนิดจิตหวั่นสั่นสะท้าน
ร้องลั่นบ้านดังจ้าน้ำตาไหล
รีบโอบอุ้มหุ้มหอบลูบปลอบใจ
หยิบเส้นไหมผูกมั่นเรียกขวัญยืน
กี่เนานานผ่านปีกี่ร้อนหนาว
กี่ครั้งคราวฝนชุกทุกข์สุดฝืน
กี่ป่วยเจ็บเหน็บตรมขมกล้ำกลืน
คอยวันคืนกลับถิ่นพร้อมปริญญา
คือความฝันบั้นปลายท้ายอายุ
เจ้าบรรลุหวังวาดปรารถนา
เป็นคนดีมีงานทำช่วยนำพา
ชื่นชีวาอนาคตโรจน์รุจี
เอ็งมนุษย์ผุดลุ่มเขตขุมไหน
สัตว์วิสัยอำมหิตผิดภูตผี
เคียดคลุ้มคลั่งฆ่าแค้นแม้นสตรี
โทษเยี่ยงนี้ชำระให้ ประหาร!
รพีกาญจน์
