อันรสหวานหวานนักเมื่อรักอยู่
เป็นขวัญคู่เคียงข้างอย่างเสมอ
แม้นรสข่มบ่มซ่อนก้อนใจเธอ
ก็เป็นเพียงภาพเบลอที่เธอเมิน
สัมผัสเพียงรสหวานเท่านั้นหนอ
ลำเอียงก่อส่วนสัดไม่ขัดเขิน
ผิดเป็นถูกผูกเกลียวร่วมเกี่ยวเดิน
แสนเพลิดเพลินแดนฝันวิมานดิน
พอรักหมดรสหวานก็ยังอยู่
แต่เหมือนใจไม่รับรู้รสหวานสิ้น
รับรู้เพียงรสอื่นเฝ้าดื่มกิน
เป็นอาจินต์หัวใจเจ็บใดปาน
คำอ้างเอ่ยเปรยหาว่าไม่เห็น
เปิดประเด็นเล่าความเมื่อยามหวาน
ให้วันนี้คงเป็นเช่นวันวาน
อย่าปล่อยผ่านรักลอยให้หลุดใจ
.
.
มยุเรศ เมรี
๒๖ / ๗ / ๒๕๕๙
