*บ่วง*
รักเขามาก เราก็ให้ เขาไปหมด
ลืมแม้หยด น้ำตา เคยบ่าไหล
ถึงเขาจัก เมินหมาง ช่างประไร
ปวดหัวใจ ชอกช้ำ ไม่จำเป็น
ยินยอมแล้ว ทุกเมื่อ ถ้าเพื่อเขา
ซ่อนใจเหงา มิให้ ใครได้เห็น
ความขมขื่น ทุกขณะ ไม่กระเซ็น
คือประเด็น พร้อมพลี เพียงชีวัน
กี่ครั้งที่ วาจา เขาว่าเหน็บ
สุดแสนเจ็บ ทุกข์ท้อ ใจฝ่อฝัน
สู้เหนื่อยยาก ตากหน้า มาผูกพัน
หมายเทียมทัน เป็นหนึ่ง ตราตรึงใจ
มิเฉลียว ด้วยหวัง ช่างสูงนัก
สูงเกินศักดิ์ แห่งฉัน จักฝันใฝ่
เพียงแค่คิด คว้ากาล มิทันไร
ละลิ่วไป ลับตา พาตะลึง
สุดท้ายที่ น้ำตาต้อง นองเป็นสาย
สิ่งที่หมาย ไกลกว่า เอื้อมคว้าถึง
หัวใจเขา เกินจุด หาญฉุดดึง
ดวงใจจึง เจ็บจน เกินทนทาน
ยอมรับความ พ่ายแพ้ แค่เพียงนี้
พอเสียที ความหลง ความสงสาร
เมื่อชาตินี้ ไม่สนอง ไม่ต้องการ
ขอพบพาน ชาติใหม่ ครองใจเธอ.
by...หญิงหนิง...พราววลี
ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ตค่ะ
