เรื่องจบสวยด้วยดีมีความสุข
อิ่มสนุกมุขฮาเงยหน้าหงาย
เรื่องจบเศร้าเฝ้าขุ่นข่มวุ่นวาย
ไห้ฟูมฟายแก้มบวมท่วมน้ำตา
เปรียบละครโขนหนังซังชีวิต
เขาลิขิตเขียนบทกำหนดท่า
จังหวะร้องพ้องรำทำลีลา
เอ่ยจ๊ะจ๋าขับหวานขานขมปน
จีบสองนิ้วพริ้วร่างพลางโปรยยิ้ม
นิ้วแตะนิ่มอกซ้ายแทนหมายสน
สัมผัสเดียวเสียววาบอาบกมล
บานบัดดลรำพันฝันคะนึง
สลับกร่างกรรโชกเสียงโฮกฮาก
กลั้นกระดากสติเร้นเส้นขาดผึง
ตบมือปังดังอลส้นลงปึง
หลอมเป็นหนึ่งรวมกล้าล่าทลาย
ยิบยิบถี่ชี้เดาเงาประหลาด
ลื่นปรูดปราดชั่วแวบแฉลบหาย
สวมม้าบ้องล่องลอยปล่อยโพงพราย
ติดตาข่ายก้มงุดหัวมุดงอ
จะจบสวยจบเศร้าเค้าโครงเรื่อง
เวลาเปลื้องนับนานปานใดก่อ
โขนหนังจบพบทางกระจ่างรอ
จ้องหน้าจอหาวดังเหงาจังเลย
รพีกาญจน์
