หมอบอกญาติทำใจว่าไม่รอด
เร็วช้าถอดลมปราณกาลแตกดับ
มะเร็งร้ายลุกลามรวดกเร็วรับ
สู่ปอดตับไส้สุดล้วนจุดตาย
สลับดีแย่ลงทรงคั่นบ้าง
ร้องงครวญครางพลางเพิ่มยาเติมสาย
เกรงอาการฉับพลันอันตราย
ด้วยโรคร้ายเข้าตุงพุ่งพล่านกรู
กินข้าวนิดติดคอรอสะอึก
กลืนลงลึกสำรอกออกดังหู
ลมจุกแน่นแล่นตึงถึงสองรู
นิ่งสักครู่เยี่ยวสาดขี้ราดเตียง
คลื่นสับสนอลหม่านพานทรุดหนัก
กลับคืนพักบ้านพบสงบเสียง
พี่น้องล้อมห้อมกายหน้ารายเรียง
บ้างยืนเคียงนั่งลุกปลอบปลุกใจ
เฝ้าเอออวยช่วยหามตามประสา
คนบ้านนอกขอกอัชฌาสัย
รักร่วมแรงแบ่งปันกินกันไป
ยามป่วยไข้สางสิงยากทิ้งกัน
ช่วงชีวิตนิดหนึ่งถึงสุดท้าย
เห็นแสงฉายปลายโพรงโค้งสวรรค์
อยู่แช่ซมจมเปลวเหลวช่างมัน
พรุ่งด้นดั้นรถราสู่ปราจีน
รพีกาญจน์
