พยุงผอมอ้อมฟากจากชายป่า
ดูสีหน้าท่าเพลียสูญเสียขวัญ
ไร้ปลอกคอเจ้าของคอยคุ้มกัน
ยืนขาสั่นหวั่นหวาดยังขลาดกลัว
สะดุ้งโลดโดดแผล็วแมวใครนะ
ทุกเช้าปะเกาะขอนตอนฟ้าหลัว
สองข้างคราบฉาบฝุ่นขนขุ่นมัว
สองหูหัวจมูกถูกดำทา
คงนอนแนบแอบซุ่มพงพุ่มไม้
ลมเข้าไส้โหยหิวเดินลิ่วหา
นำแห้งหอบหมอบลงส่งสายตา
เคล้าแข้งขาโอนอ่อนวอนเอ็นดู
บิปลาจี่จุ่มแจ่วแล้วหยิบยื่น
ดีใจรื่นชื่นอิ่มท้องยิ้มสู่
จับขัดสีฉวีแวมฟอกแชมพู
มะมาอยู่ขนำสวนลำไย
ที่ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงหวังเจ้า
เป็นยามเฝ้าผลดอกกระรอกไล่
บึ้งบ่างหนูรูรากกัดกากใบ
พอทำได้อีกแรงช่วยแบ่งเบา
ค่ำเลยล่วงดวงจันทร์พลันกระจ่าง
ข้าขดร่างลงอิงหลังพิงเสา
เจ้านอนหนุนอุ่นไอจากไฟเตา
ข้าหง่อมเหงาเจ้าหง่าวขาดสาวเคียง
รพีกาญจน์
