กลบทวิมลวาที  
                             จาก "กลบทศิริวิบุลกิตติ์" โดยหลวงศรีปรีชา (เซ่ง)

                                        ๐ บ้างเชยชมศาขาแลศิงขร         
                                        แง่ชะง่อนงามพิเศศน่าพิศมัย
                                        ทั่วประเทศน่าบันเทิงเริงพระทัย      
                                        ข้างชั้นในซอกฝาศิลาลาย

                                        แล้วล้วนวิเศศด้วยรุกขชาติ         
                                        เหมราชงามเลิศดูเฉิดฉาย
                                        หมู่วิหคหัศดินกินนรราย         
                                        ช่างเพริศพรายเพราพร้อมละม่อมนวล

                                        เหล่าโกลิลาอาศัยในวันเวศ         
                                        ศุขวิเศศศัพท์ลอยละห้อยหวน
                                        กังวานก้องอรัญร้องทุเรศรวน      
                                        พระราชบุตรโศกครวญครั่นถึงนาง

                                        ว่าป่านฉะนี้ชนนีจะเศร้าหมอง      
                                        จักโศการ่ำร้องค่อนทรวงผาง
                                        ไม่มีศุขมีทุกข์พระแม่นาง         
                                        จะระคางกัมปนาศบาทยุคล

                                        พระทัยหนึ่งจักคิดถึงนฤเบศ       
                                        ไม่รู้เหตุศุขทุกข์ทุราหน
                                        พระทัยหนึ่งจักคิดถึงราชบุตรตน      
                                        จักกังวลเศร้าใจพระทัยตรอม ฯ
                                            ๑-----------------------๑


กลบทวิมลวาที   ปรากฏอยู่ในการประพันธ์ลำดับที่ ๖๙ ของตำรากลบทศิริวิบุลกิตติ์
                        พิจารณาโดยรวมเห็นว่า มีเพิ่มจากกลอนทั่วไป คือ  

   ๐). กำหนดให้ตลอดทั้งสำนวนการเขียน ไม่อนุญาตให้ใช้คำที่มี (ส. เสือ) และ (ษ. ฤๅษี) เป็นส่วนประกอบของคำ โดยเด็ดขาด ใช้ได้แต่คำที่มี (ศ. ศาลา) เท่านั้น

   หมายเหตุ  :  เนื่องจาก ในกลบทนี้เป็นการบังคับใช้อักษร คำบางคำในตัวอย่างของท่านครูเซ่ง จึงอาจมีการเขียนและสะกดแปลกไปบ้างสำหรับในปัจจุบัน แต่ว่า นี่คือวรรณคดีที่เกิดขึ้นในสมัยอยุธยาตอนปลาย การเขียนและสะกดของคำเหล่านี้จึงถือเป็นปกติของสมัยนั้น มิได้ผิดปกติแต่อย่างใด ดังคำอธิบายส่วนหนึ่งในหมวดความนำหน้า ๒๙-๓๐ ในหนังสือศิริวิบุลกิตติ์ ดังนี้

คุณค่าของศิริวิบุลกิตติ์

    ๑. คุณค่าด้านภาษา   เนื่องจากศิริวิบุลกิตติ์เป็นวรรณคดีที่เกิดขึ้นในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย ภาษาที่ใช้แต่งก็เป็นลักษณะของภาษาที่นิยมใช้กันอยู่ในสมัยนั้น อาจจะมีคำที่มาจากภาษาบาลีสันสฤตหรือเขมร ก็ล้วนเป็นคำที่ผู้อ่านเข้าใจได้ เพราะเป็นคำพื้น ๆ ที่ใช้อยู่ในชีวิตประจำวัน ไม่มีคำยากให้ตีความ ส่วนตัวสะกด การันต์ อาจมีผิดแผกไปจากพจนานุกรมบ้างก็คงใช้ไปตามสมัยนิยม... ฯลฯ

อ้างอิง : หนังสือกลบทศิริวิบุลกิตติ์ หน้า ๒๙-๓๐ (หมวดความนำ)


** กลบทนี้มีที่มาปรากฏเฉพาะในตำรา "กลบทศิริวิบุลกิตติ์"  แห่งเดียวเท่านั้น

-๐ กลบทที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน ๐-
      • กลบท สุนทรโกศล ^คลิก
       • กลบท อธิบดีอักษร ^คลิก

              ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ครับผม
               ...-๐  Black Sword (หมู มยุรธุชบูรพา) ๐-...

                              
                                    • กลับสู่หน้าห้องเรียน กลอนกลบท ^คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน โคลงกลบท ^คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องศึกษา ภาพโคลงกลบท ^คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน กาพย์ ^คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน กลอน ^คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน โคลง  ^คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน ฉันท์  ^คลิก
                                    • กระโดดสู่ห้องเรียน ร่าย ^คลิก