หัวใจหนึ่งนั่งเหงาเขาหายหน้า
เขาไม่มาว้าเหว่เหหักแสง
เคยเกาะพิงอิงคำข้างกำแพง
ไต่ตามแต่งต้นฝากจากตำลึง
พยายามยื้อใยไผ่พลิ้วล่อง
เหม่อเหลียวมองท่องไล่ไปไม่ถึง
ได้แต่คิดจิตหงอยคอยรำพึง
สักว้นหนึ่งน้ำฝนคงหล่นมา
มีเพียงหยดหยาดฟ้าพาชุ่มฉ่ำ
จึงทอดนำโน้มกิ่งทิ้งรอท่า
เราเป็นหญ้าหยากไย่ตามชายคา
ยากจะหาหนทางพลางระทม
ครูแดง
