๏ พระดาบสฟังความตามที่กล่าว                                  
เป็นเรื่องราวกรรมนำพาน่าสงสาร
จึงเล็งไปด้วยเนตรวิเศษญาณ                                           
อนาคตกาลของราชินี

     ๏ และพระนลราชาเบื้องหน้านั้น                                         
จะสุขสันต์ปรีดิ์เปรมเกษมศรี
ทำนายชอบปลอบขวัญทมยันตี                                                    
เพื่อเกิดมีความหวังคลายกังวล    
   
      ๏ “โอ้เอกองค์ทมยันตีนารีนาถ                                            
จงฟังอาตมาอย่าสับสน
คำทำนายหมายสิรินิรมล                                                        
พอผ่อนปรนทุกข์นางกลางอรัญ

     ๏ มินานนักจักเรืองรุ่งดั่งมุ่งมาด                                 
คืนครองราชย์ยิ่งใหญ่ไอศวรรย์ 
สองพระองค์ทรงสุขศานต์ปานเทวัญ                                  
ความสำคัญนี้จงโน้มประโลมใจ”

     ๏ สิ้นคำลงทรงฤทธิ์พระสิทธา                                        
พลันหายวับไปกับตาหาเหลือไม่
อาศรมแล้แม้อายอุ่นกรุ่นควันไฟ                                           
เหลือแต่ไพรพฤกษานานาพรรณ

     ๏ องค์ทมยันตีมิรอช้า                                                     
เดินพนาต่อไปอกไหวหวั่น
รำลึกการณ์ที่ผ่านมาพางงงัน                                           
ลืมตาฝันหรือว่าข้าเพ้อพก 

                                                                                              หน้า  ๖๑


     ๏ หากภาพฝันนั้นมิน่าจ้ากระจ่าง                                       
นี่สว่างกลางจิตคิดไม่ตก
พระคิดเพลินเดินพลางกลางพงรก                                       
ในหัวอกร่ำหาสวามี

     ๏ ผ่านไทรใหญ่รากย้อยห้อยระย้า                                   
เฝ้าถามหาพระนลมิหน่ายหนี
พบอโศกยิ่งโศกทับนับทวี                                                     
พนาลีมีแต่ตรมระทมฤทัย

     ๏ ผ่านอรัญอันลำบากยากนักหนา                                   
ข้ามละหารธารผาหลืบไศล
ช่องบรรพตคดเคี้ยวลดเลี้ยวไป                                           
ถึงทางใหญ่กลางอรัญคนสัญจร

     ๏ จึงพบกลุ่มพ่อค้าชาวพานิช                                          
แถวตามติดจอแจแลสลอน 
 รถเทียมม้ายานล้อหมุนเทียมกุญชร                                       
หลังอูฐซ้อนสัมภาระกองพะเนิน 

     ๏ มากผู้คนขนของต้องแบกหาม
เดินมาตามแนวทางหว่างเขาเขิน
หลากหลายวัยแต่ไม่แก่แลเด็กเกิน
ชำนาญเดินมิถลาละล้าละลัง
 

                                                                                                       หน้า  ๖๒

   
     ๏ ทมยันตีดีใจหมายไต่ถาม                                                    
สืบเค้าความสวามีที่คาดหวัง
ภายหน้าทุกข์อาจจะพอประทัง                                      
จึงไปยังหมู่ประชาคาราวาน

     ๏ สารรูปซูบผอมแสนซอมซ่อ                                                    
บ้างหัวร่อ บ้างพะวงคิดสงสาร
บ้างสมเพชเวทนาหลายอาการ                                            
มีที่พาลเย้ยว่าอีบ้าบอ

     ๏ มีมิน้อยถอยตัวกลัวเป็นผี                                           
ถือไม้อยู่ขู่จะตีเข้าจี้จ่อ
ตัวอัปรีย์ชี้หน้าแล้วด่าทอ                                                    
พร้อมมาออด้วยท่าทางต่างกันไป

     ๏ ยินเอะอะโวยวายนายพ่อค้า                                          
แหวกวงล้อมเข้าหาแล้วปราศรัย
เป็นสุนทรอ่อนหวานซ่านซึ้งใจ                                              
“จงเผยนัยแจ้งกมลคนเดินทาง”

     ๏ เมื่อฟังนายพ่อค้าว่ากระนั้น                                            
จึงจำนรรจ์พาทีมิอางขนาง
“เราทุกข์ทนด้นมากลางป่าร้าง                                        
อกหมองหมางเพราะพลัดภัสดา 

     ๏ เวรกรรมพรากจากกันไปในพนัส                                         
อัตคัดไกลถิ่นสิ้นวงศา
มิรู้ทิศรู้ที่มีมรรคา                                                                 
ซัดเซมาพบท่านเป็นการณ์ดี”

                                                                                                         หน้า  ๖๔

   
      ๏ “อันที่จุดหมายปลายทางข้างหน้านี้                          
แคว้นเจทีใหญ่กว้างหลังเขาเขิน
ระยะทางประมาณเจ็ดวันเดิน                                 
ผิดประเมินจากนี้มิมากมาย

     ๏ สุพาหุราชันอันเรืองศักดิ์                                      
ทรงปกปักปวงชนสุขล้นหลาย
เมืองรุ่งเรืองโอฬารร้านโรงราย                                    
การค้าขายคล่องดีมีกำไร”

   ๏ จบคำว่าสั่งคาราวานเคลื่อน                             
เข้าสู่เถื่อนแถวทางหว่างไศล
ขึ้นแล้วลงเนินชันลดหลั่นไป                                       
จวนเย็นได้มาถึงบึงบัวงาม

     ๏ สาโรชสวยรวยรินส่งกลิ่นหอม                             
น้าวจิตน้อมทมยันตีฤดีหวาม
คล้ายบุหงาอบผ้าทรงของนงราม                               
โอ้ในยามนี้ผ้าปิดมิมิดตัว

    ๏ กลุ่มพ่อค้าทั้งหลายได้อาบน้ำ                                
เขาชื่นฉ่ำคลอเคลียคู่เมียผัว
ดูเริงรื่นชื่นฤดีมิหมองมัว                                             
อกระรัวตัวเราคว้างคู่ร้างรา

     ๏ ริมสระน้ำงามล้วนมวลดอกไม้                               
อยู่วังในได้เชยชมดมบุปผา
รื่นรมย์กลางสวนขวัญตระการตา                                
ยามนี้มาไกลห้องหมองกมล

                                                                                               หน้า  ๖๕


     ๏ มวลผลไม้สุกงอมน้อมกิ่งห้อย
บ้างร่วงลอยลงพื้นดื่นเกลื่อนกล่น
ลิ้มชิมหวานมิซ่านจิตคิดกังวล                                     
พระทรงพลแลป่านนี้มิมีกิน

     ๏ อยู่วังทองน้องจัดคัดสรรให้
ผลไม้สลักประจักษ์ศิลป์
น้องคอยป้อนอ้อนเล่นเป็นอาจิณ
โอ้ภูมินทรมาอ้างว้างกลางอรัญ

     ๏ หลังอาบน้ำเสร็จสรรพขยับย้าย                               
มิห่างหลายเส้นนักจากบึงนั่น
ด้วยมาถึงซึ่งเวลาย่ำสายัณห์                                       
สั่งตั้งหลักพักค้างกันอีกหนึ่งคืน

     ๏ อูฐ ช้าง ม้าพาผูกไว้ได้ที่แล้ว                                   
ขึงฉากนั้นกันแนวที่ร่มรื่น
ตั้งกระโจมกางมุ้งสาดปูลาดพื้น                                      
แลกลมกลืนผวยผ้าน่าพักนอน

     ๏ ทมยันตีเดินรี่มองจองที่หมาย                                 
เพื่อซุกกายเป็นเรือนเหมือนคืนก่อน
คนตกยากฝากชีวาพนาดร                                           
โอบสองกรคุดคู้อยู่โคนไทร                  







   

                                                                         หน้า  ๖๖


     ๏ แล้วมาเกิดเหตุร้ายในกลางดึก                                
มิมีใครรู้สึกนอนหลับใหล
ด้วยเหนื่อยเกินเดินทางมากลางไพร                              
มิมีเวรระวังภัยที่คืบคลาน

   ๏ โขลงช้างป่ามากินน้ำประจำอยู่                               
กลุ่มตัวผู้ตกมันพลันฮึกหาญ
ได้กลิ่นช้างที่มาคาราวาน                                      
เกิดอาการคลั่งเตลิดกระเจิดกระเจิง

     ๏ นำโขลงวิ่งดิ่งไพรตรงไปหา                                     
โถมถลาตามกันถลันเหลิง
กองค้านั้นพลันระเบิดแตกเปิดเปิง                                          
เร็วกว่าเพลิงเผาผลาญแหลกลาญลง

     ๏ ที่เจ็บหนักแขนขาหักน่าหดหู่                              
บ้างเดินดูทรัพย์แหลกแตกเป็นผง
บ้างครวญคร่ำกำสรดแทบปลดปลง                               
เพราะสูญพงศ์บุตรบิดาเมียสามี 

     ๏ ยังวุ่นวายสับสนจนฟ้าสาง                                     
คนเดินทางมากมายกลายเป็นผี
ยากคิดอ่านการใดต่อไปดี                                           
ทมยันตีรู้ข่าวใจร้าวราน

     ๏ แม้อยากจะเอื้ออวยช่วยเหลือบ้าง                              
แต่ตัวนางไร้พลังของสังขาร
สุดวิโยคโศกซึ้งถึงดวงมาน                                       
มิเคยพานเหตุร้ายใหญ่ก่อนมา