เสียงลั่นร้อง ฟองคลื่น กลืนสาดซัด
กวาดสบัด หาดทราย คล้ายโมโห
ลมเกรี้ยวกราด กระหน่ำ ย้ำภิญโญ
เมฆดำโผล่ คลุมเวหา มาทมึน..

อกเอย..สั่นไหว ใจจะขาด
คราพินาจ  หรือไร ไม่ขัดขืน
ยืนร่ำเหงา เข้าท้า ฟ้าครั่นครืน
น้ำตารื้น เนตรนอง มองเดียวดาย..

หาดเคยขาว น้ำเคยใส ไล้ลูบทาบ
เราเคยอาบ ร่ำเล่น เป็นเช่นหมาย
ชลสุดหล้า โค้งลับ กับคุ้งทราย
ไม่เคยหน่าย พรายคราม กับทะเล..

มาบัดนี้ หมองหมาง ค้างคาเหมือน
รักลาเลือน แก่งกรัง ชังหักเห
เคยซบอิง พิงไหล่ ไร้ซวนเซ
ร้องกล่อมเห่ ลมเพพัด สบัดชวน..

เอ่ยคำลา นภาลับ จับดำมืด
หทัยฝืด จืดจาง เลือนลางหวน
สิ้นสุดแล้ว แววใส ฤทัยนวล
คลื่นโปรดม้วน อดีตไป ให้จมเลือน..