หมดเวลา

หมดเวลา

มีเวลาระหว่างพักมักคิดถึง
อารมณ์ซึ้งไปตามความหวั่นไหว
มาระบายอึดอัดเหมือนขัดใจ
โอ้ทำไมชอบพร่ำร่ำครวญคราง

สู้เก็บกดอดไว้ไม่หมายล่วง
ถนอมดวงมาลีไม่หนีห่าง
ไว้ในฝันก่อนที่ชีวีวาง
สุดหนทางคะนึงคิดถึงเธอ

ใจเพ้อพ้อต่อว่าน่าอายนัก
ไม่รู้จักเชื่อฟังชอบพลั้งเผลอ
แกล้งแชเชือนเบือนหลบเมื่อพบเจอ
เหมือนคนเซ่อโง่เง่าเศร้าสิ้นดี

อยู่ใกล้กันแท้แท้แม้มองเห็น
กลับดังเช่นอยู่ไกลไปสุดที่
เคว้งคว้างฝันห่างหายไร้ฤดี
คงไม่มีแวววราพาอาดูร

เธอคนสวยรวยนักคนทักเยอะ
เราซิเลอะเลือนรางช่างเป็นศูนย์
จะบวกลบมาหารแม้การคูณ
เกินเพิ่มพูนคุณค่าน่าระอา

วันจึงมืดยืดยาวและหนาวเหน็บ
รู้สึกเจ็บทุกทีที่เห็นหน้า
หมดเวลาเมื่อใดใจโรยรา
แว่วเสียงนาฬิกาเศร้าวังเวง

วาริน

2/10/57

	ผู้เขียน	หัวข้อ: หมดเวลา (อ่าน 4806 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้