กลบทวิสูตรสองไข​    
 
                                                    รำพัน
 
                                แม้เหินแม้ห่าง ว่างถวิล มิสิ้นมิสูญ
                                จะเกื้อจะกูล ทุ่มเท มิเสมิแสร้ง
                                จะถ้อยจะถัก รักร้าง  มิคลางมิแคลง
                               ไม่โหยไม่แห้ง ยามห่าง  มิร้างมิรา

                                สนิทสนม กลมเกลียว มาเคี่ยวมาข้อง
                                แม้หม่นแม้หมอง ตรองตรึก รู้สึกรู้สา
                                คิดถามคิดถึง ซึ้งนัก  ได้พักได้พา
                                ประสงค์ประสา มาใกล้ เมื่อใคร่เมื่อครวญ

                                แม้ขื่นแม้ชม คมคำ ยังช้ำยังชอก
                                ทั้งบ่งทั้งบอก ยอกใจ ยังไห้ยังหวน
                                คิดเพ้อคิดพร่ำ จำจิต กระบิดกระบวน
                                แม้เรแม้รวน ชวนช้ำ พิร่ำพิไร

                                คิดหลงคิดลา คราเจ็บ ทั้งเหน็บทั้งหนาว
                                บางครั้งบางคราว   คอยเลือก เขาเสือกเขาไส
                                คิดจากคิดจบ ลบล้าง  ให้ห่างให้ไกล
                                แม้เยื่อแม้ใย ยังอยู่ มิคู่มิควร

                                                    ตุ้ม

[                                       ดอกสร้อย

                                รดเอ๋ยรดน้ำ
                                อวลกลิ่นแป้งร่ำอบคำหอม
                                มะลิกรุ่นหวานจีบกลีบพยอม
                                กุหลาบล้อมเลอฟ้าค่าดำรง
                                กระแจะจันทน์ประพรมสมถวิล
                                นวลประทินจินต์แอบแนบประสงค์
                                ปีใหม่ไทยให้ฝันมั่นจำนง
                                สงกรานต์จงสุขศานต์ทุกท่านเอย
                                   
                                         บุญฤทธิ์  
      


2019 ford taurus 0 60

[
                                                      
                                             กลอนสักวา

                                        สุขสันต์วันครอบครัว

                                     สักวาสุขสันต์วันสดใส
                                     รับพรชัยพิพัฒน์มนัสผอง
                                     สงกรานต์กอปรเก็จฉายประกายทอง
                                     ดุจแก้วก่องส่องสาดหยาดนที
                                     มหาฤกษ์เบิกฟ้าอุษาทั่ว
                                    วันครอบครัวทุกทิศมิตรผ่องศรี
                                     ฝากความรักมาให้พร้อมไมตรี
                                    เพื่อนเวปนี้มีสุขทุกท่านเอย

                                                     ตุ้ม​
  /


free image hosting

[]                                  กลบทสร้อยคู่สะคราญ

                                      บอกฟ้าฟากจันทร์

                                ค่ำคืนนี้ดวงจันทร์.. นั้นสดสวย
                                งดงามด้วยดาวนั่น.. นั้นสดใส
                                เมฆสียวงม่วงพา.. อ่าอำไพ
                                งามไฉไลแหล่งหล้า.. อ่าอำพัน

                                มอบความรักทักทาย.. หมายมาเฝ้า
                                บอกกับเขาเขินอาย.. หมายมาฝัน
                                ขอครอบครองหัวใจ.. ได้สุขกัน
                                ยื่นสัมพันธ์ทอดไป.. ได้สุขเกิน

                                สาริกากล่อมขับ.. กลับห่างหาย
                                ครางครวญคล้ายพรมซับ.. กลับห่างเหิน
                               โถยิ่งเหงาเศร้าจิต.. คิดชวนเชิญ
                                มาหยอกเอินเกริ่นนิด.. คิดชวนชม

                                ม​ลมรำพันควั่นสาย.. คล้ายกอปรสุข
                                เคล้าเคลียมุขหมอกร่าย.. คล้ายกอปรสม
                                ดอกน้ำค้างเกาะหญ้า.. มาดอมดม
                                เราหุ่มห่มห้อมฟ้า.. มาดอมเดือน
            
                                                   ตุ้ม
  

                                 แผ่นดินของเรา

                             ประเทศที่ยืนอยู่
                             สำนึกรู้กันบ้างไหม
                             กษัตริย์ทรงป้องไว้
                             เศิกบรรดาวีระชน

                             ซากกลิ่นหินทรายกรวด
                             ยังร้าวรวดใต้รอยหม่น
                             คาวเลือดที่หยดล้น
                             ยังเปื้อนปนบนอิฐปูน

                             วิญญานในป่าช้า
                             ยังร่ำหามิสิ้นสูญ
                             บดินทร์ยังอาดูร
                             บรรพชนโศกรำพัน

                             มีไหมในรู้สึก
                             รักสำนึกแผ่นดินฝัน
                             เหยียบย่ำให้ต่ำกัน
                             แม้ตรงนั้นคือ"หลุม"ตัว

                                  ตุ้ม​  บุญฤทธิ์

       ​                               กลบทอักษรกลอนตาย

                                                     พร่ำรัก

                                       หยุดเก็บกด​ หยดหมึก​ ลึกสลัก
                                       ยากจะหัก​ ปักจิต​ คิดสะอึก
                                      แยกและแยะ​ แปะกด​ อดระทึก
                                      เกาะผนึก​ ตรึกติด​ มิผิดนัก

                                      ดุจแรกรัก​ ปักปก​ เพราะอกแสบ
                                      ก็จะแฟบ​ แวบวาบ​ ภาพประจักษ์
                                      ซิสะดุด​ คุดเล็บ​ เจ็บปวดชัก
                                      เปรอะเละปลัก หักจิต​ ​ คิดจะลบ

                                      อดอึดอัด​ ขัดติด​ กะปิดปก
                                      แยกวิตก​ หมกมิตร คิดประจบ
                                      ก็นะมอบ​ กรอบกฏ​ ลดละพบ
                                      มิอาจหลบ​ ทบกลับ​ สลับนึก

                                      สะกิดเจาะ​ เกาะเก็บ​ พิษเจ็บยับ
                                      ระบุจับ​ อับเนาะ​ เจาะผนึก
                                      ปะเหลาะรัก มักตก​ จะหมกลึก
                                      ตริตรองตรึก ยึดยัก ประจักษ์เนอะ

                                                      
                                                         ตุ้ม



                  

 :]                                       น้ำตาดาว

                                  เหม่อมอง​ ฟ้างาม​ ฉ่ำตา
                                  สาดทา​ แสงทอง​ ต้องมนต์
                                  หยาดพราย​ น้ำพราว​ ร่วงปน
                                  เอ่อจน​ ไหลริน ถิ่นเยือน

                                 หยดนอง น้ำตา​ แห่งดาว
                                 เมื่อคราว ฟ้าดำ ต่ำเตือน
                                 อาบปราง​ ร้างแรม​ แก้มเดือน
                                 กลับเลือน​ เหมือนดัง​ ​ใกล้ลา

                                เก็บปรุง​ รุ้งทอ​ ก่อดล
                                เบื้องบน​ ฝนลอย​ อ่อยมา
                                อาบลง​ ผืนดิน​ ถิ่นนา
                                ก่อนซา เม็ดกลืน​ ชื่นไพร

                                ฝากคำ​ ถึงคน​ หม่นคอย
                                ช่วยพลอย​ พบเพียง​ เยี่ยงใคร
                                จากมา เหมือนจาง ห่างไย
                                สุดทน​ หาใคร​ ครอบครอง

                                ฝากลา สายลม​ แผ่วเบา
                                ดุจเรา รับเป็น บทรอง
                                เพื่อรอ รับเป็น​ ผู้จอง
                                ที่มอง​ รับการ ภาคทัณฑ์

                                สุดตรม​ เห็นดาว​ จากไป
                                ช่างไกล​ เหลือเกิน​ ต่อกัน
                                ตราบเพียง นี้นาน​ กี่วัน
                                จะมา​ พบกัน​ อีกเรา

                                          ตุัม​ บุญฤทธิ์

[                            อิทิสังฉันท์๒๐

                                 ทะเลดิน

                          หวานฤทัยทิวาประดับสะคราญ
                          ชโลมระรึงคะนึงผสาน
                          สะท้อนใจ

                          มองรวีจรุงสลักไศล
                          อรุณจะจางสว่างก็ไร้
                          พะวงคอย

                          หวนคะนึงนิวรณ์อุราจะลอย
                          ประหวั่นพะวงภวังค์ก็หงอย
                          อนิจจา
                
                          ราวโพยมละลายดนูผวา
                          สะดุดฤดีระทวยและล้า
                          มิคลาคลาย

                          ปาริชาติผิว์บานฤดูสยาย
                          เหยาะกลิ่นผกาขจรขจาย
                          ภมรชม

                          ยินวิหคระเริงนภาผสม
                          เกาะเกี้ยวกระหวัดเชลงระงม
                          เจรียงริน

                          พราวพเยียขจรแมลงถวิล
                          ระบัดคละเคล้าพะนออนิล
                          สะพรั่งพราว
      
                                        ตุ้ม​

                                            
                                    กลบทสุรางค์ระบำ

                                             คอย

                               จันทร์อาบฟ้า อ่าฟ้อน​ ดังอ้อนฝัน
                             ​  อกพลอยสั่น พลันเสีย จนเพลียแสน
                               กอดประทับ​ ปรับเทียบ​ แล้วเปรียบแทน
                               มินึกแค้น​ แน่นคิด​ เป็นนิจเคย

                               พอเราเกี่ย​ง เรียงก่อ ต้องรอเก้อ
                               ดวงจิตเหม่อ เจอหมอง อยากจองเหมย
                               ก่อนเคยล้า​ ค่าล้วน​ ไม่ควรเลย
                               ถูกแอบเย้ย​ เอ่ยแย้ง​ ไร้แอ่งยืน​

                               เมื่อพบเจอ เพ้อจิต​ พาพิศเจ้า
                               ต้องยอมเฝ้า เย้าฝาก แม้ยากฝืน
                               เมื่อเราเกลียด เรียดกล่อม จะรอมกลืน
                               จึง​เหมือนตื่น หมื่นตก​ ดังหมกตม

                               แม้ใจปัก จักปิด ขอจิตปั้น
                               ขอมิตรทัน หมั่นทาย​ มิหมายถม  
                               เพราะช้ำจิต ชิดใจ มิใช่จม
                               พิษเลยบ่ม​ ลมบ่า​ ถึงลาบาง

                                         ตุ้ม​  บุญฤทธิ์
    

[colo
                                                 หญ้า
  
                               ถึงเป็นหญ้าชอกช้ำยังชูหยัด
                               ปฎิพัทธ์แผ่นดินถวิลหา
                               ทุกขณะนาทีพลอดคีตา
                               เผยอฟ้าท้าดินมิสิ้นวัน

                               ด้วยเผ่าพงศ์ดำรงอยู่คู่กับโลก
                               มีเงาโศกอภิรุมท่ามมุมฝัน
                               หลากหลายไม้ดอกที่หยอกกัน
                               คือรางวัลวัฏฏะพันธะไป

                               เพียงเป็น​ผู้ประดับและขับกล่อม
                               กลางอุ่นอ้อมล้อมลมพรมไสว
                               เริงระบำรำเต้นระเนนไกว
                               กวัดเกี้ยวเกี่ยวใบระบัดวง

                               แม้จะขึ้นเคียงยูงที่สูงใหญ่
                               ก็สิ้นไร้ศักดิ์เทียบไปเปรียบหงส์
                               รอวันที่ทิ้งคอนนอนต้นลง
                               ก็จะบ่งบอกว่า..ถูกหญ้าบัง

                               ตะวันขึ้นแดดร่วงถึงช่วงค่ำ
                              วัฏจักรตอกย้ำกำจายหวัง
                              ว่าวิโยคโศกเศร้าเฝ้าชิงชัง
                               ผลที่สุดถูกฝังร่างในดิน
        
                               ศักดินายาจกก็ต้องจาก
                               เหลือเพียงซากสัตว์มนุษย์คือจุดสิ้น
                               ดีบ้าง ชั่วบ้าง.ต่างชีวิน
                               ตายแล้วกลิ่นเหม็นเน่าคือเท่าเทียม
                                        

                                    เมฆวิปผุสชิตาฉันท์๑๙

                                         ลดาวัลย์

                               ลดาวัลย์งามแจ่มเจิด​ชระชุติละออง
                               ห​ยาดนภาทอง
                               ระริกไหว

                               ขจรฟ้า​หยาดเย้ายวนสุรระอุหทัย
                               อาบชโลมไล้
                               อะคร้าวครวญ

                               อนิลแผ่วพลิ้วพรมพัดวิกจะมธุหวน
                               หยดระรึงชวน
                               ประดับดิน

                               สะคราญราวดอกแก้ว​กอปรอสิริยะผลิน
                               หอมจรุงกลิ่น
                               ทิวากาล

                                      ตุ้ม​ บุญฤทธิ์
  

                                        วิสาขบูชา

ึื​                               คืนจันทร์เพ็ญ​เด่นฟ้า..... ดวง​ไสว
                               เจิดจรัสอำไพ..... ผ่องแผ้ว
                               วิสาขแขไข..... ขจีแจ่ม
                               งามหยาดพิลาสแพร้ว..... เพริศพร้อยเพียรสวรรค์

                              วันวาระดุจแก้ว..... มณีกาญจน์
                               กอปรก่องเก็จนิพพาน....​ ผ่องผู้
                               ครบรอบประสูติกาล.....​ กำเหนิด
                               ดังสดับตรัสรู้..... เกิดแจ้งแถลงไว

                               ใยทองราวหยาดรุ้ง..... พรรณราย
                                ศาสนิกชนกลาย..... เฉกกล้ำ
                                เถลิงมงกุฏธรรมหมาย.....  เทียนส่อง        
                                องค์ศาสดาล้ำ..... เลิศแล้วโลกา

                                         ตุ้ม​ บุญฤทธิ์