กลบทวิหคคืนคอน

                                   ฟ้าแห่งรัก

                        วิมาน..แห่งฟากฟ้านกกาแว่ว
                        จรัสแววรวีสีสดใส
                        ท้องทุ่งรุ้งฝันนั้นอำไพ
                        ถักทอไว้ให้หวังดัง..วิมาน ​
                      
                         ลำนำ..ไพรนวลนุ่มชุ่มฉ่ำฝัน
                         นกรำพันพรอดคอนอ้อนคำหวาน
                         หริ่งหรีดร่ายเพลงกล่อมล้อมลำธาร
                         ใกล้สิ้นรัตติกาลซ่าน..ลำนำ

                         สายลม..บอกหยอกล้อต่อกระซิบ
                        ได้เจียรจิบทิพย์นิ่มจนอิ่มหนำ
                         ธิดาแห่งดอกไม้ส่ายระบำ
                         ผีเสื้อพร่ำรำฟ้อนอ้อน..สายลม

                        ​ เรือนรัก..เพรียกเรียกหาฟ้าแห่งรัก
                         ดังสลักนวลนุ่มได้อุ้มสม
                         กาพย์แห่งเมทินีที่​พราว​พรม
                         คือแพรห่มพรางร่างสร้าง..เรือนรัก

                                         ตุ้ม          
  

                                           รำพัน

                              จันทร์ส่องจ้า​ ฟ้ารำฟ้อน​ ซ่อนเมฆซึ้ง
                              โถคิดถึง​ กึ่งใจก่อ ขอพบเขา
                              เดือนลอยเด่น​ เห็นดาวห่าง​ ร้างอกเรา
                              เปลี่ยวและเปล่า​ เฝ้าแต่ใฝ่​ ใครมาครอง

                               ลมโชยล้อ​ พ้อแรงพัด​ ซัดเราซ้ำ
                               สุดระส่ำ​ ย่ำเจียนแย่​ แม้เราหมอง
                               ก่อนเคยกอด​ พรอดและพร่ำ​ น้ำตานอง
                               ต่างรักต้อง​ ป้องและปก​ อกสำออย

                               คงรอคอย​ ลอยจนเลื่อน​ เปื้อนและป่น
                               แพ้ไม่พ้น​ ทนสุดท้อ หงอจนหงอย
                               รักผิดรูป​ จูบฝังจินต์​ กลิ่นเนื้อกลอย
                               พลาดแล้วพลอย​ ​บ่อยเขาบ่น​ จนแล้วใจ

                                                  ตุ้ม

                          กลบทลงลักษณ์ปักอักษร

                                ราชาในดวงใจ
 
                         ด.. ดุจดวงใจ​ ไทยนั้น​ นั่นสลาย​
                         ต.. ต้องมลาย​ จักรรินทร์​ มาสิ้นสูญ
                         ถ.. ถึงนานสัก​ เท่าไร​ ใจอาดูร
                         ท.. ทุกเทิดทูน​ องค์ภักดิ์​ ประจักษ์ตา

                         ธ.. ธงไตรรงค์​ คงไสว​ ในสยาม
                         น.. หนึ่งของความ  ภูมิใจ​ ไทยทั้งหล้า
                         บ.. บำบวง  มิเคยขาด​ ศาสตร์ราชา
                         ป.. ปกป้องข้า​ ราชบริพาร ปานบุตรตรี

                         ผ.. แผ่นดินนี้​ ทรงดำเนิน​ เผชิญหมด
                         ฝ.. ฝากรินรด​ เสโท พระโพธิ์ศรี
                         พ.. พสกนิกร​ น้อมเกล้า ฝ่าธุลี
                         ฟ.. ฟากฟ้านี้​ ทรงเกื้อ​ เอื้ออาทร

                          ภ.. ภูมิพล​ ล้นเกล้า​ กราบพระบาท  
                          ม..มหาราช​ อภิรุม​ แสนนุ่มอ่อน
                          ย.. ยิ่งใหญ่​ องค์บดินทร์​ ปิ่นนคร
                          ร.. ราชา​ อดิศร​ สถิตไทย

                           ครูมนชิดา​ พานิช​  ประดิษฐ์
                           ตุ้ม​  ประพันธ์
                

                                ราชาในดวงใจ

                      อยากจะบอก​ ตอกย้ำ​ ถึงคำรัก
                      จะเกิดสัก​ กี่ชาติ​ มิอาจฝืน
                      แสนคิดถึง​ พ่อนั้น​ ทุกวันคืน
                      ก้อนสะอื้น​ นั้นกลับ​ จับในใจ

                      ทูลถวาย​ ดาวเรือง​ ธ​ เบื้องพักตร์
                      พระบรม​ ฉายาลักษณ์​ ยังกราบไหว้
                      คงบำบวง​ บิตุรงค์​ พระทรงชัย
                      จวบชีวิต​ หาไม่​ ในโลกนี้

                      ยังร้อยรวง​ พวงพร​ แด่บพิตร
                      ที่สถิต​ ในกมล​ หยาดล้นปรี่
                      เบื้องร่มฉัตร​ ขัตติยา แห่งธานี
                      ราชวงศ์​ จักรี​ เกริกบัลลังก์

                      กลิ่นดอกแก้ว​ ยังกรุ่น​ เมรุมาศ
                      วันที่หยาด​ น้ำตา​ ประชาหลั่ง
                      แซ่ซ้อง​ สังคีต​ ที่กรีดดัง
                      ซึ่งยังฝัง​ ใจอยู่​ มิรู้เลือน

                      ก้มกราบ​ ด้วยอาดูร​ ทูลกระหม่อม
                      ผกาล้อม​ เลิศเลอ​ เสมอเหมือน
                      ขอพระองค์​ ทรงอยู่​ คู่ในเรือน
                      เพื่อตามเตือน​ ศาสตร์พ่อ​ ผู้พอเพียง

                     วัน​ที..​นฤบดินทร์​ เสวยสวรรค์
                      ทวยราษฎร์นั้น​ ร่ำไห้​ ใจเป็นเสี่ยง
                      ฟ้าโชคดี​ ได้พ่อเยือน​ เหมือนลำเอียง
                      ขณะเสียง​ ข้าราช หยาดน้ำตา

                    
                     ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมควรมิควรแล้วแต่จะโปรด
                     นายบุญฤทธิ์ ครองบุญ

                            
                                          ใจคน

                             คนบางคน​ ยากหยั่ง​ แสนล้ำลึก
                             ซึ่งรู้สึก​ อ่อนไหว​ เหมือนไฟ​เผา
                             ยิ่งมอง ยิ่งผุด​ ดุจดั่งเงา
                             ข้างในเน่า​ สนิม​ ชิมทั้งยวง

                             ภูตประโคม​ โถมถา​ ​มากระซิบ
                             เสมือนจิบ​ อาจม​ ทุกห่มห้วง
                             หลงทางเข้า​ ระคน​ ถึงกลลวง
                             ดังบาศบ่วง​ คอยจับ​ ความอัปรา

                             ทุรน​ และร้อนเร่า​ เฝ้าขมขื่น
                             ไร้จุดยืน​ ครอบงำ​ จนต่ำค่า
                             เสพจังหวะ​ ชีวี​ กี่เวลา
                             ก้าวสู่​ ดำตฤษณา​ บรรณาการ

                           ​  สูญสิ้น​ กิเลสซ้ำ​ จนต่ำไต้
                             คราวที่ใจ​ คลุกเคล้า​ เป็นเถ้าถ่าน
                             พยับหมอก​ หมองหม่น​ ดังมนต์มาร
                             ครอบงำ​ อหังการ​ ในเงื้อมมือ

                            หลงไป​ใน​ ภวังค์​ ที่หวังวาด
                          ​  สร้างวิมาน​ อากาศ​ อย่างดึงดื้อ
                            คำประจบ​ สอพลอ​ ถูกอออือ
                            ผู้สัตย์ซื่อ​ คือเหยื่อ​ ทรชน

                            เพลิงอารมณ์​ ถมทับ​ พยับฟ้า
                            กรงมายา​ มนุษย์​ สุดเกริ่นก่น
                            มิอิ่มหนำ​ หน่ายรส​ ที่หยดปน
                            ละครบน แผ่นดิน​ จึงสำแดง
      
                                             ตุ้ม